Traveling through South Africa

A short story about our travel from the last two weeks: hitch hiking with Sander through South Africa.

Top 3 of the best travel vehicles:
1) hitch hike in bakkie (car that you see a lot in South Africa and Lesotho - has an open boot in the back where you can take everything, like hitch hikers ... )in Lesotho. In the bakkie Sander and I enjoyed the nice moutain view. After an hour we got a friend with us at the back: a living sheep. Quite soft actually.
2)Taxi minibus in Lesotho. In such a minibus you sit with the driver and 17 people, quite cosy together. The tyre had to be replaced before we left and that didn't seem an easy job, so it took us a few hours before we could leave. When we finally left, every 30 minutes we had to get out, because they had to lift up the front seat to fill the engine with new water. The engine was getting hot quite fast. Maximum speed of the bus was 50 km/h and sometimes 70 km/h when we went down. But than as well, I liked the 50 better than going down in this thing at 70 km/h. When we had to climb I suppose we got a maximum of 4 km/h. But we got where we had to be: safe and quite in time.
3)4 by 4 drive in the wild coast with a closed bakkie with strong engine. So that was more like a ride in the rollercoaster. At one point I was thinking am I now sitting or am I lying down in this car ...

Top 3 of best places we stayed:
1) Rondavel hut in a little village in Lesotho. This was one of the chiefs rondavel huts and they welcomed us really well.
2) Stay in township house in Mthatha; We arranged this stay with somebody we met in the taxi, because we didn't have a place to stay in this city. The house was quite full with all the relatives visiting. So I slept with one of the kids in one bed and Sander had to sleep on the ground. But again we felt really welcome.
3) Big luxurious house in Jo'burg. We hadn't actually planned to go to Johannesburg, but since our drivers went to Durban, we thought we might go as well, in stead of going to Durban. So we finished our travel in a big house with electrical security fence and security guides.

More stories later or in Belgium!

What’s up with Goedele ?

It looks like it is ages ago that I have been writing my blog. My excuse: life is too busy to write blogs.

After the Otter Trail I have been travelling a week with mama, papa, tante Flavie en Gaston. And I really enjoyed that. Not only the nice hotels, which I am not used to and the nice food. But in the first place the company of my family. Although I must say that homesick is a word that doesn’t appear in my dictionary, it was really nice to see them back and spend a whole week together. And of course I enjoyed seeing all the whales in Hermanus, walking two kilometres on bare feet in the river not knowing how far we still needed to walk and how deep this river would become, the table mountain, the nice views from out of the car, the discussions about how the sun turns in South Africa and so on … .

Afther this trip life has changed a little bit for me. We finished the Laridae-era. Laridae used to be the name of our appartment and this name is associated with a lot of good memories, due to my companions over there: Bruno, Sander, Thomas and Eugene. At the end of November, time had come to change. Bruno and Thomas left Plett and Sander and I made the decision to go and live for our last two weeks in the township.

And I can tell you life in the township is a bit different: a one-room house, cooking water to have warm water to wash, allways neighbours around, during weekend there's a party from the morning until the evening and you'll listen to the neighbours music from morning till evening - or to your own music if you play your music really loud -, trying to learn some Xhosa - my tong turns in a knot when I try to pronounce their clicks -, no internet, ... . What can I say? Different, interesting and nice!

Die Sterreweg is finishing now and I am trying to get everything ready of what I had planned to do. So that tomorrow Sander and I can start our trip. This will also be interesting. We decided to make a hitch-hiking tour, so that means we didn't make too many plans yet. So I will have to tell you all about it when I come back!

Otter Trail

De Otter Trail, een van de hoogtepunten van Zuid-Afrika, zogezegd de mooiste trektocht van het land, mochten we in geen geval missen. Vooraleer we startten, waren er enkele hindernissen te nemen. Ten eerste is de Otter Trail eigenlijk een tocht die je minstens een half jaar op voorhand moet vastleggen en een redelijk bedrag moet voor betalen. Op die manier reserveer je de hutten. Jammer genoeg waren wij niet zo voorzienig geweest.
Ten tweede is de Otter Trail eigenlijk een vijfdaagse trektocht, maar hard werkende mensen zoals wij, kunnen zoveel dagen verlof niet permitteren.

Uiteraard hebben wij voor alles een oplossing. En dus vertrokken we op 16 november voor een driedaagse trektocht, zonder vergunning, met onze rugzakken en tenten op stap.

En zoals jullie op de foto's kunnen zien, was het de moeite!

Wat kom je zoal tegen op een otter trail? Voortdurend de zee op je linkerkant en dus ook voortdurend het geluid van woeste golven, een verrotte zeehond (die we enkele maanden geleden ook al tegengekomen waren, maar die nu duidelijk wat meer vergaan was), stevige hellingen, springende walvissen en dolfijnen, aapjes, kikkers, sprinkhanen, een slang - zwart met geel, zou het de giftige puff adder geweest zijn? - , rivieren die moeten overgestoken worden, een ranger die moet ontweken worden, maar waarin we niet geslaagd zijn, een mooi keienstrand, perfect om op te slapen onder een zalige sterrenhemel, ... . Kortom een supermooie tocht in het gezelschap van mijn geweldige Laridae-vriendjes.

Het oversteken van rivieren verdient nog een klein beetje uitleg, want geen foto's, wegens gevaarlijke onderneming. De tweede dag moesten er twee rivieren overgestoken worden. De Bloukransrivier - die we nog kenden van onze bungyjump - moest deze keer van binnenuit i.p.v. van bovenaf ontdekt worden. Deze rivier moet in principe overgestoken worden op laagtij. Zaterdag om 15u30 was het laagtijd en dus in onze planning stond dan ook dat we om 6u30 zouden vertrekken om na 9u stappen - remember dat we een tocht van 5 dagen op 3 dagen stappen - de rivier te kunnen oversteken. Jammer genoeg was er wat oponthoud onderweg (ehbo en een kleine dwaling, oftewel pad gemist, en aangezien we het dan toch niet meer zouden halen, nog een zwembadje erbij). Dus 2 uur later dan gepland, kwamen we aan bij de Bloukransrivier. Gevolg: een vrij hoog waterpeil in de river en niet veel tijd meer voor het donker. Na wat getwijfel en getalm en een klein hartje bij de Goedels, werd beslist om toch de oversteek te wagen. Spannend en geweldig: een 50m brede rivier en water tot op borsthoogte. Oplossing: bikini aan, schoenen uit, rugzak in kleinere zakjes en twee keer de rivier over mert de bagage boven het hoofd. Achteraf uiteraard een adrenalinekick!
Met dank aan Sander en Bruno die de kust verkenden en mij en mijn kleine hartje konden overtuigen om de oversteek te wagen!

Die Sterreweg

Check out the video!


http://www.youtube.com/watch?v=5WlCIbwybH8

The middle of nowhere - Colesberg

After the whales and the dolphins, things haven't been so spectacular anymore. Maybe that's why it took me some days to update this blog. I think life starts to get his own routine here. Things aren't all new anymore. But that doesn't make my life here less enjoyable! Or less interesting!

In Die Sterreweg there is still a lot of work to do. A few weeks ago I started to do a little research about children with a dissability older than 14 years. The plan is that we extend our centre next year with older children, but this gives of course new challenges. And we need to know how we best deal with al these things. So right now, a lot of time goes to calling people and trying to get an appointment and than having conversations with all of them. Quite interesting. It brings me again to new places and people. Last week I was in Knysna on a beautiful spot on the mountain with a beautiful view on the sea, where I was visiting a 'werkswinkel', a workplace for adults with a dissability (een beschutte werkplaats dus eigenlijk). They made really nice bread. It let me think of Finland because of the herbs they put in the bread...

And of course besides working, there is the free time. Two weekends ago I decided on a trip to the middle of nowhere, a little city called Colesberg, where I went to visit a friend who was working there in a guesthouse in a game park. Since I went to visit her, I got the chance to go on a game drive with two of the guys who work there too. So actually my first sentence of this blog wasn't right - maybe I just get too used to all this spectucular experiences. I saw a rhino from 5 or 10 meters! That was actually quite also spectacular and a bit frightening. Aparantly the guys had given this rhino food the day before on the same spot we were. He needs food, because he can't find enough in the park because of the dryness. But this rhino expected to get food again and decided to come to the car. As we started driving after a while, he followed us. Exciting. But ok, a rhino can run 40k/h and a car is a bit faster.

After our game drive we had a little party with all the people that work at that place. Funny and interesting to see for me. But getting to know these people, makes you think a lot. Four of the men working there, are coming from Zimbabwe, one of the poorest countries in the world, with an inflation of 3000 to 10000% a year. For the ones like me, who don't really understand this inflation thing, it means that the price of a bread today can be already twice as much the next week. But your salary isn't probably double by that time. And mister Mugabe (the president) isn't really doing great things for this country.
That's why a lot of Zim-man come to work in South (as people sometimes call South Africa). Not really getting a great life here ...
Apartheid doesn't exist anymore, but equality doesn't exist either yet. Just something to think about: for a five-day hunting experience in this place in Colesberg (Hunters moon) you pay 80.000 rand, wich is 8000 euro. Yes, I can buy two cars with that amount of money! But the same people (whites of course) that earn this money pay their workpeople from Zimbabwe 30 rand a day! Actually it is just enough to survive, although they come to South to earn money for their family in Zimbabwe. If you want to compare a little more, I am told that African people working in a guest house in Plett earn 80 to 100 rand a day, payed by this same white people, because they also own a guesthouse in Plett. They just take advantage of the situation and pay as little as they can, I think. And of course they don't allways pay on the day they are supposed to. Do you know what their argument is: I'll pay you later, because I don't have enough cash right now. This seems all so unfair to me. I must say I have a luxurious live!

But I must also say I had fun with this Zimguys and I was again practising my dance moves ... which might become better ... or maybe I only imagine they become better...

Walvissen en dolfijnen!

Vorig weekend was een superweekend dat ik jullie niet wil onthouden. Alles wat ik in superlatieven beschrijf, heeft uiteraard te maken met de zee.
Zoals jullie ondertussen al tot vervelens toe gehoord hebben, start elke dag met de ochtendloop. Uiteraard kunnen we in het weekend meer spreken van een middag- dan ochtenloop, maar het concept is hetzelfde. Het uur mag dan wat later zijn, de afstand die we lopen en de tijd die we spenderen in de zee, zijn vaak wel wat langer.
En zeker vorig weekend. Ineens zagen we drie walvissen vlakbij de kust. Sinds Tony ons heeft laten verstaan dat walvissen de alleraardigste beesten zijn, schrikken we er niet meer voor terug om hen vanop nabije afstand te bewonderen. De afstand vanop het strand tot waar ze lagen in de zee was al redelijk nabij, maar nog niet nabij genoeg voor de leden van het loopverbond. Jammer genoeg moest Kristien verstek geven, omdat Umzi - onze trouwe viervoeter - deze keer niet zo trouw was en al de terugtocht had ingezet naar de auto. Maar terwijl Sander een zwem ondernam naar de kayakkende mensen die ook het schouwspel van de walvissen waren aan het bewonderen, zette ik de tocht in richting de walvissen. Gevolg: een kwartier lang in extase in het water staan met het zeewater tot op borsthoogte en de walvissen op 10 à 15m. Indrukwekkend! Het geluid horen wanneer ze water spuiten, het geluid horen van een vin die op het water klapt, en zo'n immens beest zien draaien vlak voor je. Ik dacht zelfs dat ik het beter getroffen had dan Sander in die kayak op pakweg zo'n 20 m van de walvissen, tot er een van die walvissen besloot om onder zijn kayak door te zwemmen. Wow! Toch wel even een steek van jaloezie dat ik ook niet naar die kayaks gezwommen had. Maar op zich was de ervaring helemaal super!

En het kon duidelijk niet op dat weekend. Om de een of andere vage reden - de club moet er voor iets tussen gezeten hebben - is de ochtendloop van zondag een namiddagloop geworden. En wat zagen we toen ...? Dolfijnen, dolfijnen, dolfijnen. De dag ervoor hadden we net geleerd dat er altijd drie keer zoveel dolfijnen zijn als je ziet, omdat twee derde zich onder water bevindt. Dat wil dus zeggen dat er die dag vermoedelijk zo'n 90 dolfijnen in het water waren. En natuurlijk, ik moet het jullie eigenlijk niet meer vertellen, zetten de drie een looppas in langs het strand om te proberen voor de dolfijnen het water in te gaan en hen tegemoet te zwemmen. Nu, die dolfijnen kunnen vrij snel zwemmen en tegen de tijd dat wij met onze beste schoolslag wat in het diepe geraakt waren, waren ze natuurlijk al lang voorbij. Maar maar maar ... jawel, dolfijnen zijn sociale wezens. Ze zijn gewoon terug gekeerd om ons dag te komen zeggen. Nogmaals extase! Zo'n dolfijn die onder en naast je komt zwemmen. En net voor je neus uit het water springt. Ongelooflijk!

Volgende keer moeten we wel de truc van Charles proberen. Blijkbaar moet je vooruit zwemmen met je handen gespreid naast je, omdat ze dan langs achter je hand komen raken. We kijken dus elke dag onze ogen uit naar een nieuwe horde dolfijnen.

Maar dit weekend kan ons al niet meer ontnomen worden. Het loopverbond doet wonderen. De thuisblijvers hebben ongelijk!

Enkele vraagjes voor de kwissers onder jullie:

- Hoe slapen dolfijnen?

- Hoeveel wegen de teelballen van een walvis?

- Hoeveel liter melk dringt een walvisjong per dag?

Eerste prijs nogmaals de heerlijke boboti, die ik vorige keer niet heb kunnen uitreiken.

Allen reageren zou ik zeggen. Daarmee tover je ook nog een glimlach op mijn gezicht wanneer ik het aantal commentaren op mijn blog nakijk.

PS De walvis op de foto zagen we van op Cape Point.

Die Sterreweg

It is about time to update my blog and let you hear more about Die Sterreweg and what I am doing over here.

As you could read on the last post - and couldn't understand when you don't speak English :) - my day starts at the beach. After running and swimming I rush home where Thomas is waiting to leave for Die Sterreweg. A day at Die Sterreweg starts with the morning ring, which is the part of the day I love the most. All the children and caregivers gather in one of the classes and for 20 to 30 minutes we sing songs: in English, Afrikaans and Xhosa. Educational songs (kop en skouders, knie en toen, knie en toen), religious songs and the songs everybody knows (If you happy and you know it ... ). My Xhosa and Afrikaans are slowly improving.

After this morning ring the children devide into two classes. The one class is for the children with a severe mental challenge and physical challenge. The second class has a wide variety of children: one of the girls has a normal intelligence, but couldn't attend a normal preschool because of her physical disability, whereas one of the boys has a combination of a severe mental challenge and autisme. For the people that know a little bit of this children, it is not difficult to understand that it is not an easy task for the caregivers to give these children all an appropriate program.

At this point I am still busy with the individual plans of the children. I try to asses them as good as I can (sometimes with the occupational therapist), set up goals with the caregivers and make a plan. And we are almost there: at the end of october we will have a plan for everybody.

Other moments I just help in the class. And I am aslo learning here. I didn't have too much experience with children with physical disabilities and I didn't know childrens muscles can be so stiff. Today I was stretching one of our children, Bongiswa. Bongiswa is a sad story actually. She is 9 years, but she looks as if she was only three years. She is so small and so thin!! Her legs and thighs are just skin over bones. I am always shivering when I change her nappy. Her mother probably didn't know how to handle her and feed her properly. She only started in august in our center, so she is now getting better as she gets proper food and stimulation. She is a child with cerebral palsy (hersenverlamming) and because of that she is really stiff. As she has never been stretched it is quite bad. I didn't know muscles could be so stiff. You really have to put a lot of strenght to stretch her arms and legs.

The problems of the children in the other class are more known to me and the challenge there is to let them listen to me. :p
Last week, the caregivers all went on a course for one day, so we as volunteers runned the center. As quite it can be in that class when the caregivers are their, as chaotic it was with us. I was in the class with a few volunteers who have never worked with these children and don't speak the language. Yolanda surely knew that and took her change. Imagine a girl, 9 years, weighing way too much and starting to scream in the class. When you tell in your best Xhosa (which allmost doesn't exist) to go outside, she puts herself on the ground and start laughing ... It was fun ...

But in fact all the children are just cute:

Valdericka, playing jembé with one of the volunteers for one day. She always says 'I love you' and jumps around the place.

Pedro always laughing, starting to learn to talk with gestures (SMOG) and learning really fast. A ball was his first one to learn. Now we have to find the time to learn him more.

Siphelele, my friend. Doesn't care what is going on around him, just doing what he likes: talking all funny things in Xhosa (yes, echolalia is the word). And did you know that not only autistic children from Belgium like straws? This one also likes them a lot.





One of our youngest children, Abenathi (2 years) with one of our new nice flashy toys. He likes to be on his own, watching his own hand. And he is learning to sit now. Hopefully he will get to that point soon.


Vuyokazi. You can see that she is becoming more and more at her ease in the center: she starts talking more and more and she never leaves the center without knocking on our offices window to wave goodbye.





Enrico, king of the mountain. Smart, hyperactive boy, who loves to come and get the keys in our office, so he can open all the doors.

Het ochtendritueel - en eindelijk antwoord op rarara ...

Ik geloof dat ik jullie ondertussen wel een antwoord verschuldigd ben op het quizvraagje. En tegelijkertijd kan ik ook de routine van de dagelijkse ochtendloop meegeven.

Jawel, het lukt mij nog steeds zonder veel moeite om elke morgen om 6u25 op te staan. Meer nog, ik geloof dat ik er verslaafd aan geworden ben. En dat heeft alles te maken met de volgende redenen:
- elke ochtend blijf ik overweldigd door het mooie landschap: strand, opkomende zon (hoewel we daarvoor eigenlijk al iets vroeger zouden moeten gaan), zicht op de bergen. Gewoon schitterend.

- wildlifewatching: niet dagelijks, maar toch meerdere keren per week krijgen we een walvis of wat dolfijnen te zien - met dank aan Kristien, onze whalespotter, zonder wie we waarschijnlijk de meeste walvissen zouden missen.

- de zalige zwem in het water.

- en de gezellige babbel met Sander en Kristien.

Een reden om thuis te blijven is misschien wel de douche die we achteraf krijgen van de honden in de auto. Maar ja, als het dat maar is ... . En Sander en ik hebben een eerlijke beurtrol. De ene dag mag hij van voor en zit ik naast (en onder) de honden op de achterbank. De andere dag krijg ik de eer om naast onze chauffeuse, Kristien, te gaan zitten.

We hebben keuze uit verschillende stranden. Tijdens de week lopen we van central beach naar Robberg Beach: een goed strand om te lopen en achteraf een snelle duik te nemen.

Tijdens het weekend kiezen we al eens een ander strand uit.

Keurboomstrand is voor de dagen waarop we veel tijd hebben: lang lopen, lang zwemmen en bodyboarden. De zee daar is echt een golfslagbad met golven langs alle kanten. En de keer dat we daar zijn gaan zwemmen, hebben we een poging ondernomen om tot bij de dolfijnen te komen. Het resultaat was helaas niet zo denderend. We zaten er dicht bij, dat wel, maar toch niet dicht genoeg en die laatste golfslag geraakte ik maar niet voorbij. Met als gevolg dat ik totaal uitgeput en met trillende armen op het strand ben neergevallen. Maar gelukkig hadden we daar pulla! Jawel, Agnes, de Finse tradities worden voortgezet tot in Zuid-Afrika.

En dan is er ook nog lookoutbeach. Dit strand is minder goed om te lopen. Dus wanneer er veel te bespreken valt over wat er de afgelopen dagen zoal te beleven viel en er dus eerder een wandeltempo wordt aangenomen, zakken we hier af.

Een bijkomend pluspunt (of minpunt, het is maar hoe je het ziet) is de natuurlijke wildwaterbaan. De Bitourivier stroomt hier met een vrij grote kracht de zee in, wat uitermate plezant is - tenminste als je vooruit blijft kijken ...

En dit is dan ook de ontknoping van de fotovraag. De eerste keer in de wildwaterbaan was Goedels, enthousiast als ze is, als eerste vertrokken. Na een tijdje wilde ik wel eens kijken waar mijn achtervolgers bleven en dus werden de ogen naar achter gericht. Jammer, maar helaas, heb ik me net iets te laat terug omgedraaid, waardoor ik de uitstekende tak in de rivier niet meer kon vermijden ... Dan pas merk je hoeveel kracht er op zo'n rivier zit. Het duurde verdorie 5 minuten voor ik mezelf en mijn bikini uit die tak kon bevrijden. Gevolg: twee blauwe bovenbenen en een gapende wonde. De close-up hebben jullie kunnen bewonderen ...

Goedels in bikini, het wordt ook nooit een succes.

Het uitgaansleven.

Een van onze weekendactiviteiten is natuurlijk uitgaan en over dat uitgaan valt ook wel het een en het ander te vertellen.

Je kan hier in allerlei verschillende etablissementen uitgaan.

Onze eerste vaste stek is Flashbacks. Daar zetten we het weekend in met een afterworkdrink die, afhankelijk van de werkmotivatie, start om 14, 15, 16 of 17u. Flashbacks is een van de danscafés in het centrum en dus een blank café, thuisbasis van de motorrijders van de streek. Naarmate de avond vordert, krijg ik hier meestal steeds meer het gevoel dat ik een paar kledingattributen thuis vergeten ben, waaronder mijn handtas, schmink, barbiehaar en barbiekleren.

Als we geen zin hebben om te dansen en eerder wat gezellig willen zitten kletsen, weerwolf spelen of poolen, gaan we naar de bar van de jeugdherberg, Notando. Zeker toen de vrijwilligers van de bouworde hier waren, hebben we daar menige uren versleten aan het haardvuur.

In het centrum zijn er nog wel wat andere clubs die iets minder onze voorkeur wegdragen, ook wel met mooie namen, maar iets minder mooie mensen: VIP, Filly Fusion, Legacy. In Filly Fusion zitten de gokkende jongeren en kan er ook voor Anderlecht gegokt worden.

Na ons in het centrum opgewarmd te hebben, zetten we meestal de tocht in naar een van de townships, Kwanokuthula, waar de veel leukere clubs te vinden zijn. Top of the bill is Afroceltic. Eigenlijk wel een mooi ingerichte club in Kwano, waar ik mij qua kledingsstijl iets meer op mijn gemak kan voelen. Hier is het echter de huidskleur die iets meer uit de toom valt. Over het algemeen brengt die huidskleur wel wat aandacht mee en zolang de mensen niet te zat zijn, is dat allemaal heel gezellig. Het beste van al is hier het dansen. Van een drempel om op de dansvloer te stappen is zeker geen sprake. En dus is die drempel bij ons ook helemaal weggevallen. En de dansmoves zijn gewoon niet te schatten. Zelfs na de danslessen van Marieke in België had ik nog steeds last om mijn schouders op een ietwat losse manier elegant te laten bewegen, maar dat is nog niets in vergelijking met alle lichaamsdelen die hier tegelijk in beweging worden gebracht: gat naar achter, borsten naar voor en schudden met alles tegelijk. Niet gewoon! En ook de mannen laten hier alles deftig bewegen. Bij hen ben ik vooral fan van de puinguin-move: gestrekte benen die in alle richtingen worden gedraaid. Je kan het je waarschijnlijk moeilijk voorstellen. Als ik terugben, wil ik wel proberen om een totaal minderwaardige versie voor te doen. Alleszins, de muziek, de bar, de mensen, het is hier best wel leuk. En ondertussen heb ik ook al geleerd om de zatte mannen iets hardhandiger van mij af te slaan, waardoor ook dat ietwat vervelendere onderdeel kan vermeden worden.

Dit weekend zijn we nog wat nieuwe plaatsen in Kwano gaan verkennen. De namen ben ik vergeten, maar de eerste bar/club had een iets ondergrondser karakter. We zouden naar een Kwaito-optreden gaan luisteren. Kwaito is een muziekgenre dat ontstaan is in de jaren '90 in de townships van Johannesburg en gebaseerd is op housemusic, maar ondertussen verschillende stijlen combineert. Het woord kwaito is afgeleid van 'kwai' wat kwaai/kwaad betekent en to als afkorting van de townships.

Het was dus wel een ervaring om zo'n concertje mee te maken. Door de mond-aan-mond-reclame kwamen we echter met een hele troep blanken toe, wat in eerste instantie niet heel aangewezen leek. Het leek wel een gegidste toeristenuitstap onder leiding van een van de zangers van de band, onze beschermheer voor die avond. Voor we binnen gingen, kregen we het advies om niets waardevols in onze zakken te laten steken. Bij deze ben ik dus ook overgestapt op het gebruik van een bh i.p.v. broek- en jaszakken om geld en rijbewijs veilig op te bergen. En inderdaad, dat was ook best nodig. Toen ik mijn zakken (met rits!) checkte nadat een eerder onguur type een tijdje naast ons had gestaan, was mijn maandverband verdwenen. Ik heb nog gevraagd wat hij er mee wilde aanvangen, maar kreeg enkel een kwade blik terug. Ik denk nochtans wel dat hij beter wist dan pater Arthur wat hij vastgekregen had ...

Uiteindelijk hebben we die avond in nog een andere bar afgesloten. Wat inrichting betreft, niet echt arty farty: een kleine kamer met wat banken langs de kant en felle tl-lampen tegen het plafond, maar wel propvol dansende mensen, waarvan er een deel zich hardhandig probeerde een weg te banen om zich voor te stellen aan ons. Vaak met de daaropvolgende vraag of je single bent. Weer heel wat nieuwe vriendjes gemaakt: Beverly, Faith, Jabu, King, Kola en al die andere namen die ik ondertussen al weer vergeten ben. Ik ben er zeker van dat ook Goedele niet in hun geheugen is blijven hangen ...

Conclusie: steeds amusement verzekerd in Kwano. Ze mogen ons daar nog verwachten!

Rarara

Na de pinkerenquete heb ik een volgende vraag voor jullie.

Wat is hier zichtbaar op de foto?

What can you see on the picture?

Alle goede antwoorden worden beloond met heerlijke boboti!

Rastafarians in Plett.

As I got some reactions in other languages than Flemish, this message is going to be in English again so all of you can understand. (Helga, I hope I don't write too many faults; you get the task to let me know, so I can correct them.)

There's again a lot I can tell you, as there's always something going on. Today we got up and like you all know by now, went to the beach to do our daily run and swim. Unfortunately we had to cancel the swimming part because we were in a hurry to our next appointment. Apparantly we didn't run fast enough. Could that be because of the party we had yesterday evening ... ?

After the run, me and my running team (Kristien and Sander) went to pick up Bob Elzen, the boss of Joker tourism, Anders reizen and the via via-cafés. (Jawel, Vero, de baas van je favoriete stek ...). Very interesting man. Together we did a tour with an eco-guide in one of the townships of Plettenberg Bay and the really nice surroundings. The wasps we crossed by our path weren't that nice, but everything else was again perfect: nice view on the mountains and the sea! And an interesting Rastafariguide.

Before today I thought Rasta was about reggaemusic, dreadlocks in the hair and smoking cannabis. But it is actually a whole movement about religion and ecological living. Did you know that they have dreads because the Bible says something like don't cut your hair and beard. (Papa, you have to help me with that, but this guy says it is written in Leviticus).

They also worship the Ethiopian King, Haile Selassie. To me the name ment nothing, but Bob told me he is known all over the world. Is this a gap in my knowledge or has it more to do with the age difference between me and Bob ... ? Maybe a new inquiery on my blog?

All very interesting and the next thing to do is join the Judah Square Rastafarian Community in Knysna. Although I think one day will be enough for me.

I also learned about the Sangoma and witchdoctors. Rastafarians heal illnes with herbs, Sangoma heal it with herbs and the aid of our ancestors and witchdoctors make medicines out of the skin of babies (stolen from hospitals sometimes). As you allready noticed as a smart reader, the last ones are the bad guys and Sangoma and Rastafarians try to fight them. Apparantly all these three are still operating in South-Africa. For a moment I considered going to a Sangoma and see if this person can get my ancestors help me to get my camera back. Siem, I'm sorry, but yesterday our camera was stolen from our apparantment during the party. Grrrr!

Our day went on sitting in nice cushions and having diner at Hemingsways, again with a nice view on the Keurboom river and sea. About my adventure in the Keurboom river last week, you will hear later. Today I finish by advising you a white chocolate martini at Hemingways! Hmm!

Diner in één van de townships: Qolweni

Net terug van een etentje in een van de townships van Plett.

Plettenberg Bay telt 8 townships, die tot 25 km van het centrum verwijderd liggen. Er is een duidelijke opdeling tussen zwarte (55%) en gekleurde (45%) townships. De luxueuze levensomstandigheden aan de ene kant van de N2 met alle vakantieoorden e.d. staan in schril contrast tot de townships aan de andere kant.

Qolweni is een van de armste townships en is een informele township. Formele townships zijn townships die gebouwd worden door de staat en waar de huizen gegeven worden aan mensen. Informele townships zijn die waar mensen zelf huisjes - of ik kan misschien beter van hutjes spreken - bouwen en waar dan ook weinig voorzieningen zijn. In Qolweni is er slechts op twee plaatsen electriciteit en stromend water voorzien, nl. in de crèche en bij de backpackers.
Deze avond zijn we gaan eten in een van de hutjes van de backpackers, bij Nokwezi, de directrice van de crèche in Qolweni, waar onze vrijwilligers van de Bouworde ook geholpen hebben. Haar man heeft het idee gehad om een backpackers op te richten en vorig jaar zijn ze beginnen bouwen. Momenteel staan er vier lemen hutjes, gebouwd zoals mensen op het platteland van Eastern Cape (de provincie waar ook Plett zich bevindt) ze bouwden. Supermooi en supergoed geïsoleerd. De backpacker zelf is nog niet in gebruik, maar af en toe kunnen er al wel mensen komen eten, zoals wij deze avond.

De meesten huizen in Qolweni zijn houten hutjes zonder stromend water. Water kan gehaald worden aan een publieke pomp en electriciteit moet zelf voorzien worden met een generator, of niet.

Nokwezi vertelde ons dat zij er in '89 is komen wonen toen er nog maar 15 huizen waren. Momenteel wonen er 1500 gezinnen!
We kregen ook uitleg over trouwen en hoe dat in hun gemeenschap - de Xhosa-gemeenschap - loopt. Bij een trouw moet er een bruidschat zijn die door de vaders overeengekomen wordt. Vroeger waren dat koeien, momenteel is dat geld. De vrouw gaat dan bij de familie van de man wonen en krijgt een nieuwe naam: zij krijgt de familienaam van haar man èn krijgt een nieuwe voornaam die haar wordt gegeven door haar schoonzussen. Vroeger was het gebruikelijk dat mannen verschillende vrouwen hadden - zo ook de vader van Nelson Mandela -, maar tegenwoordig is dat nog zelden het geval.

Onze avond in Qolweni hebben we afgesloten met Xhosa, Afrikaanse en Nederlandstalige liedjes. Het was gezellig en lekker: mieliespap (maismeelpap of zoiets, een van de basisingrediënten van een zuidafrikaanse maaltijd) en een stoofpot.

En by the way, deze morgen heb ik mijn eerste walvis gespot tijdens onze ochtendloop om 7u op het strand. De walvis bevond zich op zo'n 5 m van ons net onder het wateroppervlak. Super!

Die Sterreweg

Zoals beloofd een woordje uitleg bij Die Sterreweg.

Het verhaal begint eigenlijk bij Dreamcatcher (zie ook website), een kleine Belgische vzw die opgericht werd door Kristien en Tina in 2002. Het eerste project dat gesteund werd was Golden Girls, het tweede project is nu onze Sterreweg.

Die Sterreweg is een dagcentrum voor kinderen met een verstandelijke handicap. Momenteel zijn er twee klasjes van kinderen van 2 tot 14 jaar. In het eerste klasje zitten kinderen met een meervoudige handicap: ernstige verstandelijke handicap in combinatie met een ernstige motorische handicap. Voor die van Oosterlo: dit klasje is vergelijkbaar met De Luwte. De kinderen in deze klas zijn: Abenthi, Bongiswa, Curwin, Dylon, Frendoline en Sixolisiwe. Rarara, hoeveel meisjes zitten er in deze klas?

In het andere klasje zitten kinderen met een hoger niveau. Voor zover ik het nu kan inschatten gaat dat van normale begaafdheid (1 meisje dat omwille van een sonde voor urine niet toegelaten wordt in de gewone school) tot matig - ernstig verstandelijke handicap. Hier hebben slechts twee kindjes een motorische handicap. De namen zijn: Ayesha, Bradely, Enrico, Pedro, Silulami, Siphelele, Valdericka, Vuyokazi en Yolanda. En nogmaals, rarara, hoeveel jongens zitten er in deze klas?

In elke klas staan twee opvoedsters, wat de verhouding kinderen - opvoedster helemaal niet slecht maakt. Dit in tegenstelling tot het gewone gemeenschapsonderwijs waar 1 leerkracht vaak een klas heeft van 30 tot 50 kinderen.

Naast de opvoedsters heb je ook nog Lindelwa, de manager en Katrina. de kok. En jawel, ook hier zijn het allemaal vrouwen in de sociale sector (zonder laptop wel te verstaan, vriendjes van Bohan :) ).

Alle medewerkers zijn erg betrokken en de kindjes komen echt graag naar Die Sterreweg. Dus dat zit al snor. Iedereen doet echt zijn best, maar als je vanuit Belgische normen kijkt, kan er nog heel veel gebeuren. Zoveel dus, dat het niet moeilijk is om te je te verliezen in de chaos - wat met mijn hoofd al wel eens kan gebeuren ...

Maar sinds deze week heb ik het gevoel dat ik wel degelijk gestart ben. Mijn eerste doel is om voor elk kind een programma uit te werken zodat ze activiteiten op hun niveau aangeboden krijgen. En deze week zijn we goed gestart met Dylon.

Verder staat er nog op het to do-lijstje: nieuwe kindjes aannemen (en dus ook eerst vinden), enkele kindjes proberen doorverwijzen, opnamecriteria duidelijker maken, klasprogramma verder aanpassen, uitwerken van die Sterreweg als een dienstencentrum voor kinderen met een handicap voor de hele regio, uitwerken van een project voor de bouw en het programma van een derde klasje voor jongeren vanaf 14 jaar. Tot hoe lang ging ik hier ook al weer blijven? :)

Nu ja, we zien wel waar we geraken. Hopelijk heb ik iets bereikt tegen de tijd dat ik hier ga vertrekken en kan dat dan ook verder blijven werken na mijn vertrek.

Tot hier een eerste beschrijving van de Sterreweg. Ik vermoed dat jullie daar al wel genoeg mee hebben. Een volgende keer meer.

Olifantengetrompetter.

Weer tijd voor een update van mijn avonturen.

Vorig weekend op onze agenda: Ado Elephant Park. De rit naar Ado - 4 uur rijden - beloofde wat krap te worden in onze gehuurde autootjes, elk volgestouwd met 5 mensen, maar mijn reizigers hadden geluk. Wegens gebrek aan een city golf, kregen we - voor dezelde prijs - een luxueuze volkswagen. Rijdt wat anders dan onze aftandse honda hier. Ben die dag dan ook niet vanachter het stuur gekomen: 4 uur naar Ado, 5 uur in het park en dan nog eens een uur naar onze B&B. Maar het was de moeite. Een kudde olifanten op drie meter afstand naast je auto zien passeren, is geweldig! En ze zien sproeien met water mag ook niet gemist worden.

En wie olifanten zegt. zegt olifantengetrompetter .... . Jawel, ksj-vriendjes, het was een tijdje geleden, maar ik heb mijn olifantenimitatie nog eens kunnen boven halen. Ik had wel de indruk dat de olifanten het niet zo goed begrepen ... Sander, daarentegen, kon vlot mee communiceren.

Hoewel de naam het niet doet vermoeden, zijn er ook andere beesten te zien in Ado. Op ons lijstje van geziene dieren: zebra's, schildpadden, een kameleon, een jakhals, twee soorten hertedieren, struisvogels en een buffel. De fotograaf heeft dan ook zijn best gedaan.

Maar naast deze reisjes wordt er ook veel - en vooral eigenlijk - gewerkt. Dringend tijd om daar ook eens iets over te schrijven. Anders denken jullie nog dat ik hier alleen maar aan het beestjes kijken ben.

Ik begin mijn weg wel zo'n beetje te vinden in Die Sterreweg en ben er in geslaagd om ook effectief aan het werk te gaan. Het eerste handelingsplan is een feit. Voor de leken: een document om te proberen doelgericht te werken met de kindjes. Voor die van Oosterlo: neen, het is niet zo uitgebreid als bij ons.

Maar mijn huisgenoten zijn mij aan het opjagen om te vertrekken, dus meer nieuws over Die Sterreweg volgt verder dit weekend.

Goedels op stap met haar 5 bodygards in het onovertroffen Zuid-Afrika.

14 augustus. Al bijna 10 dagen geleden dat ik mijn vorig bericht schreef. Hoog tijd om een nieuw te schrijven. Veerle gaat nog gelijk krijgen over dat onderhouden van die blog en zelfs sneller dan verwacht ... Ik blijf echter mijn best doen om deze blog te onderhouden. Dus blijven volgen!
Deze keer maar opnieuw in het Nederlands, anders heeft Helga te veel werk om mijn schrijffouten te corrigeren.

En er is weer veel te schrijven. Dit weekend hadden we een lang weekend omwille van womansday op donderdag en daar hebben we van geprofiteerd. Het was een zalig weekend dat in een crescendo vooruit gegaan is. Donderdagmorgen zijn we met ons drieen vertrokken: Bruno, Thomas en ik. Op weg naar de Diepwalle hut. Om er wat in te komen hebben we een klein tochtje gedaan in de bossen rondom. De toch was een van de elephant walks, maar die olifant hebben we niet gezien. Niet verwonderlijk aangezien het zeer uitzonderlijk is dat er een gespot wordt. De laatste keer was blijkbaar in juni 2006.
Tegen de avond ben ik dan de drie andere heren gaan ophalen die nog een dag gewerkt hadden: Pieter, Marc en Erik. Zij zijn vrijwilligers voor Born in Africa, het andere Belgische project in Plett en zij wonen in het Belgenhuis, zij het dan dat Erik en Marc van bij onze noorderburen komen.
Kokenetentje gedaan op het houtvuur in de hut en uiteraard is Goedels dan in haar nopjes. Een beetje vuur en ze is gelukkig. Een gitaar erbij en het is nog beter. Dus: eerste dag geslaagd.

De volgende dag zouden we voor een stevige tocht gaan en zo gezegd zo gedaan. Zo'n 25 km aan een stevig tempo met een mooie wisselende omgeving: eerst bos, nadien panoramische uitzichten om te eindigen met een onnozele weg eigenlijk. Maar spelletjes houden het leven, ook op zo'n saaie weg, aangenaam: Romeo en Julia liggen dood op de grond in een plas water met scherven rond hen. Wat is er gebeurd?

Na zo'n lange tocht kregen we wel het gevoel de omgeving gezien te hebben. Dus wij de volgende morgen na het ontbijt allemaal samen in de auto op weg naar een volgend avontuur. Het volgende avontuur was echter niet voorzien. Gestopt worden door de politie wegens overladen auto - 6 personen opgevouwen in en auto - was niet voorzien. Op de vraag: 'who were you hiding and why?' konden we enkel wat domme antwoorden geven, maar we kwamen er met en waarschuwing vanaf. Dan toch maar het zekere voor het onzekere genomen en een alternatief transport gezocht, nl. liften. Ook deze keer was ik van de partij, want af en toe moet je het feit dat je een vrouw bent, uitspelen. Pieter en ik hadden geluk en we waren dan ook snel op onze volgende bestemming; outeniqua biking.
Jawel, Leen en Helga, als ik zo blijf doorgaan, is mijn conditie niet te stoppen tegen dat ik terug in Belgie ben. Een super mountainbikeparcours: zalige bospadjes met bochtige afdalingen en hellingen. En als kers op de taart een geweldig uitzicht op de klippen aan de zee, net als je het bos uitkomt.
In Finland was ik al zo in de wolken over de combinatie van bos en zee zo dicht bij elkaar, maar dit is dus nog beter! Bos en klippen en zee: alles bij elkaar gewoon. Nog net geen walvissen gezien.

Op zich was dit zeker al voldoende voor het weekend en was het plan om zondag een rustig dagje thuis te hebben, maar zo bleek het niet te lopen. Een nieuw plan werd gesmeed: meegaan met de bouworde om te kijken hoe zij - en ook Thomas en Bruno - zouden bungy jumpen. Dat bungy jumpen is nu echt iets waarvan ik overtuigd was dat ik het nooit zou doen en tot 15u die dag is die overtuiging blijven bestaan. Het feit dat je niet misselijk wordt volgens Thomas, heeft mijn overtuiging doen verdwijnen met als gevolg: een jump vanop een brug van 216m hoog! Officieel de hoogste jump vanop een brug. Het wachten op de sprong is niet het meest aangename onderdeel, maar die vrije val: ZALIG!

Met een mooie zonsondergang terug riching Plett werd het weekend in schoonheid afgesloten!

First week in Plett

Here I am, finally in my definitive house. For this time I write in English so that Finnish and other foreign friends or 'vremde' as we call them in Grimbergen, can also understand. Do write a reaction so that I know if it's better to continue in English or in Dutch. Of miskien in Afrikaans. Ek kan al een bekie praat Afrikaans.

Yesterday I moved to our house in Laridae. I got a warm welcome from my housemates. They cleaned up whole the appartment as well as my room. And I got a welcome sign. Thank you guys!

I get to know my way around Plet now: I know the spar supermarket, some bars, the way to our house, die Sterreweg and the Belgian house. And I also start to see what I can do in Die Sterreweg.
It's all getting a bit chaoticthough, because yesterday 6 volunteers from the Bouworde arrived. We first tought they came to build things and stuff. But actually their purpose was to come and deal with the children. So we had to come up with a new plan in which they can do usefull things with the children. Not easy since me too,I just arrived. But our new plan is looking good
.
Today we had a meeting with all organisations from the region concercing education. It gave me a good view of how things work here and how much their still needs to be done. Community schools have classes with one teacher for 50 children. These children get lessons in English, but don't always speek English and also the teachers don't speek always proper English. The closest special school is at one hour drive, but there is a big waiting list and no transport to the school. The government doesn't want to make a new special school in the area, because they want an inclusive education - for those who don't know these terms, they want all children, also with disabilities in normal schools.
I'm not saying that I don't agree with the principle of inclusion, but not for all children and especially not in classes of 50 children. So a special school in the region would be a good idea. Actually Die Sterreweg is at the moment the only organisation in this region for children with disabilities and there are a lot of them. A lot of work to do as you can see.

But I'm not only working. Of course we - actually Bruno - are entertaining our volunteers from the Bouworde (and ourselves :) ). At this point the main entertainment has been playing games: wherewoulves and jungle speed. How can I feel more at home than with those two games. :)

But I will close my computer now, because my feet are getting cold. I will go and warm up in bed. From yesterday it started raining and getting more cold. But I think that I've had warmer weather - at least during the day - than you've had in Belgium. But I didn't have 'terraskes' (what is the word in English?) like De Kroon or any other bar in Belgium. Enjoy them!

Aankomst in Plet

Dinsdag 31 juli: mijn eerste volledige dag in Plettenberg Bay – oftewel Plet.
Ik had gehoopt hier in Plet vlot toegang te hebben tot internet, maar dat blijkt helemaal niet het geval te zijn. Kleine ontgoocheling. Een mens geraakt wel heel snel gewoon aan de communicatiemogelijkheden die internet biedt. We zullen zien wat het geeft. Hopelijk krijg ik straks dit verhaal op mijn blog.

Zaterdag afscheid genomen van Leen op de luchthaven van Johannesburg. Vanaf dan moest ik haar missen als aangenaam gezelschap en als mijn gids in Zuid-Afrika. En met haar ook de auto en chauffeur. Onder het motto, in Zuid-Afrika ben je niets zonder auto, heb ik dan maar meteen een auto gehuurd en ben veilig en zonder omwegen in Pretoria geraakt. Zondag heb ik dan een stukje – of beter gezegd groot stuk – geschiedenis aanschouwd in Soweto, dé township van Johannesburg waar het verhaal van de apartheid niet ver te zoeken is. Met fietsen (zelfs een decathlonmountainbike jawel) vier uur getoerd en heel wat uitleg gekregen en veel gezien: de huidige shegs (weet eigenlijk niet hoe je dat schrijft, maar het zijn de golfplaten huisjes), een plaatselijk voetbaltoernooi, de bouw van een nieuw stadium voor de wereldbeker, kinderen die voortdurend lachen en ‘Hello’ roepen of bedelen voor een lift op de vork van de fiets, het huis van Mandela (dat ondertussen een museum) is, het huis van Winnie Mandela die er wel nog woont, het monument voor Hector Pietersen, ... . Indrukwekkend allemaal en nog zo recent!

Maandag voor de vierde maal naar de luchthaven van Jo’burg. Er is nog weinig onbekend voor mij op die luchthaven ondertussen. Op naar George: 2 uur vliegen met een zalig uitzicht. In eerste instantie een droog, plat landschap met regelmatig een kam die uitsteekt. Vreemd eigenlijk. En heel weinig huizen te zien. Het is eens iets anders dan over Europa vliegen op de voor mij meest bekende route: België, Nederland, Denemarken, Zweden, Finland.
In de buurt van de eindbestemming kreeg ik wel een echt gebergte te zien, met zelfs sneeuw op de toppen, aan de Zuidkant! Ik had het mij nog niet eerder gerealiseerd, maar de zon draait hier dus omgekeerd, waardoor ze ’s middags in het Noorden staat en nooit in het Zuiden komt.
Na deze bergen ineens een veel groener landschap en niet veel later de zee. Een klein oponthoud om te landen heeft ons een toer doen maken boven de baai bij George. Nog nooit zo lang zo laag gevlogen met zo’n geweldig zicht: de bergen en de zee. Net geen walvissen gespot. Het is hier echt mooi!
En weeral stond er een taxi voor mij klaar: Thomas met de auto van ons project.

Aangezien er nog geen plaats is in ons huis logeer ik tot donderdag in het Belgenhuis van het andere Vlaamse project in Plet, nl. Born in Africa, alwaar ik deze morgen, ook weer door Thomas, werd opgehaald om naar Die Sterreweg te gaan. Het is mij voorlopig nog niet helemaal duidelijk hoe en wat ik best onderneem, maar je kan natuurlijk altijd best starten met de kinderen te leren kennen. En dus heb ik vandaag al heel hard mijn best gedaan om namen te onthouden van heel schattige kindjes: Sipelele, Frendolien, Vujokazi, ... en heb ik geprobeerd om zicht te krijgen op de kinderen en het programma. Er is gelijkenis met Oosterlo: rolstoelen, staplanken, echolalie – ik hoorde vandaag al 100 keer I love you -, maar uiteraard zijn er veel verschillen. Er is nogal een groot verschil tussen de kinderen, van een ernstige verstandelijke en fysieke handicap tot een jongetje met normale begaafdheid en ADHD, die maar niet aangenomen wordt op school, maar eigenlijk helemeel niet in Die Sterreweg thuis hoort. Ook hygiëne ziet er een beetje anders uit ... . Maar de kinderen lijken er graag te zijn en wat is er belangrijker dan dat.
Veel kan er ik er nog niet over vertellen, maar dat komt later wel.

En het lijkt of ik het weer getroffen heb, want vanavond spelen we weerwolven, alias moordenaartje.

Pretoria of Tswhane

Na enkele dagen voel ik mij al volledig thuis in Pretoria. Net de kapper uitgeprobeerd en ca va. Ik heb zo een beetje een bolletje op mijn hoofd nu wegens weinig uitgedund. Maar kom, slechter dan het vorige uitgegroeide kapsel kon het toch niet worden. Bij deze ben ik weer iets toonbaarder. :)

Wat leuk is aan Zuid-Afrika, is dat je hier niet onmiddellijk als toerist wordt opgemerkt. Er lopen genoeg witten - hier genaamd boeren, en dat is geen scheldwoord - op de straat. Alleen val ik na de eerste openingszin wel meestal door de mand. Je wordt namelijk als blanke steeds in het Afrikaans aangesproken. Het verstaan van die openingszin lukt me wel, maar in het Afrikaans antwoorden is nog wat moeilijk. Dan maar Engels.

En ook het links rijden gaat me al goed af. Mijn tweede dag hier kreeg ik al meteen een vuurdoop. Eerst even uitproberen met Leen naast mij. Alles perfect onder controle. Alleen moest Leen mij af en toe even aanmanen om wat meer in het midden te rijden en zo geen borduren of auto's aan de linkerkant te raken. Je oriënteren in het midden van het baanvak is niet zo vanzelfsprekend als rechtsrijdende blijkbaar. Maar dus, ik ben er al volledig gerust in en morgen huur ik voor de eerste keer een auto. Zonder auto ben je hier immers verloren. En aangezien Leen morgen terug naar Belgique vertrekt, wordt haar auto verkocht. Ik blijf dan zelf nog even in haar huis wonen tot ik maandag naar Plet vertrek.

Culinair heb ik deze eerste dagen zeker niet kunnen klagen. Woensdag hebben we een Belgische beefsteak friet gemaakt. Gisteren heeft 'de buurman' (Leens buurman Wim die hier ook als dokter werkt) boboti gemaakt. Boboti is een heerlijke zuidafrikaanse gehaktschotel. En het smaakte inderdaad zoals op de benefiet. Een kleine Belgische touch bracht ook wat groenten in het gerecht.

En ook de sportieve kant is al aan bod gekomen. Woensdag hebben we touchies of touchbal gespeeld: een variant op rugby waarbij je niet moet tackelen en zo, maar gewoon de tegenstander die de bal heeft, moet proberen tikken. Dit is een spel om te onthouden. Als we niet met genoeg zijn om te baseballen of voetballen, drie tegen drie is dit spel al heel leuk. Als ik terugkom zorg ik voor een rugbybal in mijn assortiment sportartikelen.

Ook Leens mountainbike heeft er al aan moeten geloven - of misschien beter ikzelf. Zo'n stevige berg over fietsen is niet niets in die bakkende winterse zon hier. Met mountainbike ben ik de wonderboom gaan bezoeken. Leens buurt heet Wonderboom, genaamd naar die boom (zie foto, als het mij straks lukt om de foto's in te laden). En bij de wonderboom ben ik ook mijn eerste 'wilde' dieren in real life tegengekomen: drie apen. Jammer genoeg wilden ze niet poseren voor de foto. Uiteraard kon ik onderaan de berg mijn 'klim'drang niet weerstaan. Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb steeds een sterke drang om de top te bereiken. Misschien is dat sinds die frusterende mislukte klim naar de Maya, papa ...

Maar soit, heel hoog was de berg niet en dus heb ik bovenaan de ruïnes van het fort gezien en een panoramisch uitzicht op de stad.

Het tweede panoramisch uitzicht, want het eerste had ik al op het voortrekkersmonument. Dit momument is naar mijn gevoel geen echt uithangsbord, maar 'de boeren' zijn er wel degelijk trots op. Het monument herdenkt de Voortrekkers die vanuit de Kaap over de bergen naar het hart van Zuid-Afrika trokken. De herdenking betreft voornamelijk de Battle of the Blood River op 16 december 1838 toen de boeren de Zulu's versloegen. Het monument zelf is niet zo indrukwekkend. Het uitzicht is wel mooi en de huifkarretjes errond zijn wel leuk.

In het weekend ga ik Johannesburg verkennen en het volgende verhaal krijgen jullie waarschijnlijk vanuit Plet.

Trouwens, jullie mogen ook altijd een commentaar op de site zetten. Wel leuk om te lezen.

3,2,1 ... start!

Het avontuur is begonnen!

Ondanks een stilgevallen horloge ben ik maandag op tijd in het vliegtuig gestapt, na uiteraard eerst een uitgebreid afscheid op de luchthaven. Maartens horloge moet ook stilgevallen zijn ... want hem heb ik jammer genoeg gemist.

Op het vliegtuig een eerste kennismaking met zuidafrikaanse dames. Jawel, Els, er zaten twee sympathieke dames naast mij, maar toch niet zo 'sympathiek'. Zelfs zonder het horloge te vermelden, ben ik aan de klap geraakt. Heel wat informatie gekregen over Zuid-Afrika en volgens één van de dames heb ik het getroffen, want zit ik op de mooiste plek van Zuid-Afrika. Zij heeft meteen ook de criminaliteitscijfers van Zuid-Afrika gerelativeerd. Het zou allemaal de schuld zijn van de sensatiebeluste journalisten. Leen bevestigde dit en ondertussen voel ik mij al volledig veilig in de omheinde villa van Leen in Pretoria. :)
Martine, morgen bezoek ik church square en ik mag van mijn gids wel uitstappen.

De sightseeing is eigenlijk dinsdag reeds begonnen met een grondige verkenning van de luchthaven waarna mijn taxi - vroeger dan verwacht - mij kwam ophalen. Toch wel handig dat die Leen mij kon komen ophalen.
Na een sandwich ben ik al meteen getuige geweest van de zuidafrikaanse bureaucratie. Leens opvolger zou hier normaal gezien donderdag moeten aankomen, maar de papieren geraken maar niet in orde. Ondertussen is het dus woensdag en is Leen nog maar eens - voor de vierde keer in twee dagen tijd - naar de zuidafrikaanse orde van geneesheren. Wordt dus vervolgd ...

En dat de wereld klein is, is gisterenavond weer bewezen. Leen en Belgische doktersvrienden zouden getracteerd worden door de ouders van een van de doktersvrienden. Op een Belg meer of minder wordt niet gekeken en Goedels dus ook mee. En wat blijkt, mama Katrijn wordt ook wel genoemd Mevrouw Janssen of Mevrouw Ariën, leerkracht in het BuSO van Oosterlo. Die van 'Eustel' kun je dus overal tegenkomen.

En bij deze is de blog geopend en krijgen jullie de komende maanden de verdere verhalen te horen. Ik ga terug wat in het zonnetje zitten buiten. De winter in Finland is super, maar die in Zuid-Afrika valt evenzeer te pruimen zo in een t-shirt in de zon!