Die Sterreweg

Zoals beloofd een woordje uitleg bij Die Sterreweg.

Het verhaal begint eigenlijk bij Dreamcatcher (zie ook website), een kleine Belgische vzw die opgericht werd door Kristien en Tina in 2002. Het eerste project dat gesteund werd was Golden Girls, het tweede project is nu onze Sterreweg.

Die Sterreweg is een dagcentrum voor kinderen met een verstandelijke handicap. Momenteel zijn er twee klasjes van kinderen van 2 tot 14 jaar. In het eerste klasje zitten kinderen met een meervoudige handicap: ernstige verstandelijke handicap in combinatie met een ernstige motorische handicap. Voor die van Oosterlo: dit klasje is vergelijkbaar met De Luwte. De kinderen in deze klas zijn: Abenthi, Bongiswa, Curwin, Dylon, Frendoline en Sixolisiwe. Rarara, hoeveel meisjes zitten er in deze klas?

In het andere klasje zitten kinderen met een hoger niveau. Voor zover ik het nu kan inschatten gaat dat van normale begaafdheid (1 meisje dat omwille van een sonde voor urine niet toegelaten wordt in de gewone school) tot matig - ernstig verstandelijke handicap. Hier hebben slechts twee kindjes een motorische handicap. De namen zijn: Ayesha, Bradely, Enrico, Pedro, Silulami, Siphelele, Valdericka, Vuyokazi en Yolanda. En nogmaals, rarara, hoeveel jongens zitten er in deze klas?

In elke klas staan twee opvoedsters, wat de verhouding kinderen - opvoedster helemaal niet slecht maakt. Dit in tegenstelling tot het gewone gemeenschapsonderwijs waar 1 leerkracht vaak een klas heeft van 30 tot 50 kinderen.

Naast de opvoedsters heb je ook nog Lindelwa, de manager en Katrina. de kok. En jawel, ook hier zijn het allemaal vrouwen in de sociale sector (zonder laptop wel te verstaan, vriendjes van Bohan :) ).

Alle medewerkers zijn erg betrokken en de kindjes komen echt graag naar Die Sterreweg. Dus dat zit al snor. Iedereen doet echt zijn best, maar als je vanuit Belgische normen kijkt, kan er nog heel veel gebeuren. Zoveel dus, dat het niet moeilijk is om te je te verliezen in de chaos - wat met mijn hoofd al wel eens kan gebeuren ...

Maar sinds deze week heb ik het gevoel dat ik wel degelijk gestart ben. Mijn eerste doel is om voor elk kind een programma uit te werken zodat ze activiteiten op hun niveau aangeboden krijgen. En deze week zijn we goed gestart met Dylon.

Verder staat er nog op het to do-lijstje: nieuwe kindjes aannemen (en dus ook eerst vinden), enkele kindjes proberen doorverwijzen, opnamecriteria duidelijker maken, klasprogramma verder aanpassen, uitwerken van die Sterreweg als een dienstencentrum voor kinderen met een handicap voor de hele regio, uitwerken van een project voor de bouw en het programma van een derde klasje voor jongeren vanaf 14 jaar. Tot hoe lang ging ik hier ook al weer blijven? :)

Nu ja, we zien wel waar we geraken. Hopelijk heb ik iets bereikt tegen de tijd dat ik hier ga vertrekken en kan dat dan ook verder blijven werken na mijn vertrek.

Tot hier een eerste beschrijving van de Sterreweg. Ik vermoed dat jullie daar al wel genoeg mee hebben. Een volgende keer meer.

Olifantengetrompetter.

Weer tijd voor een update van mijn avonturen.

Vorig weekend op onze agenda: Ado Elephant Park. De rit naar Ado - 4 uur rijden - beloofde wat krap te worden in onze gehuurde autootjes, elk volgestouwd met 5 mensen, maar mijn reizigers hadden geluk. Wegens gebrek aan een city golf, kregen we - voor dezelde prijs - een luxueuze volkswagen. Rijdt wat anders dan onze aftandse honda hier. Ben die dag dan ook niet vanachter het stuur gekomen: 4 uur naar Ado, 5 uur in het park en dan nog eens een uur naar onze B&B. Maar het was de moeite. Een kudde olifanten op drie meter afstand naast je auto zien passeren, is geweldig! En ze zien sproeien met water mag ook niet gemist worden.

En wie olifanten zegt. zegt olifantengetrompetter .... . Jawel, ksj-vriendjes, het was een tijdje geleden, maar ik heb mijn olifantenimitatie nog eens kunnen boven halen. Ik had wel de indruk dat de olifanten het niet zo goed begrepen ... Sander, daarentegen, kon vlot mee communiceren.

Hoewel de naam het niet doet vermoeden, zijn er ook andere beesten te zien in Ado. Op ons lijstje van geziene dieren: zebra's, schildpadden, een kameleon, een jakhals, twee soorten hertedieren, struisvogels en een buffel. De fotograaf heeft dan ook zijn best gedaan.

Maar naast deze reisjes wordt er ook veel - en vooral eigenlijk - gewerkt. Dringend tijd om daar ook eens iets over te schrijven. Anders denken jullie nog dat ik hier alleen maar aan het beestjes kijken ben.

Ik begin mijn weg wel zo'n beetje te vinden in Die Sterreweg en ben er in geslaagd om ook effectief aan het werk te gaan. Het eerste handelingsplan is een feit. Voor de leken: een document om te proberen doelgericht te werken met de kindjes. Voor die van Oosterlo: neen, het is niet zo uitgebreid als bij ons.

Maar mijn huisgenoten zijn mij aan het opjagen om te vertrekken, dus meer nieuws over Die Sterreweg volgt verder dit weekend.

Goedels op stap met haar 5 bodygards in het onovertroffen Zuid-Afrika.

14 augustus. Al bijna 10 dagen geleden dat ik mijn vorig bericht schreef. Hoog tijd om een nieuw te schrijven. Veerle gaat nog gelijk krijgen over dat onderhouden van die blog en zelfs sneller dan verwacht ... Ik blijf echter mijn best doen om deze blog te onderhouden. Dus blijven volgen!
Deze keer maar opnieuw in het Nederlands, anders heeft Helga te veel werk om mijn schrijffouten te corrigeren.

En er is weer veel te schrijven. Dit weekend hadden we een lang weekend omwille van womansday op donderdag en daar hebben we van geprofiteerd. Het was een zalig weekend dat in een crescendo vooruit gegaan is. Donderdagmorgen zijn we met ons drieen vertrokken: Bruno, Thomas en ik. Op weg naar de Diepwalle hut. Om er wat in te komen hebben we een klein tochtje gedaan in de bossen rondom. De toch was een van de elephant walks, maar die olifant hebben we niet gezien. Niet verwonderlijk aangezien het zeer uitzonderlijk is dat er een gespot wordt. De laatste keer was blijkbaar in juni 2006.
Tegen de avond ben ik dan de drie andere heren gaan ophalen die nog een dag gewerkt hadden: Pieter, Marc en Erik. Zij zijn vrijwilligers voor Born in Africa, het andere Belgische project in Plett en zij wonen in het Belgenhuis, zij het dan dat Erik en Marc van bij onze noorderburen komen.
Kokenetentje gedaan op het houtvuur in de hut en uiteraard is Goedels dan in haar nopjes. Een beetje vuur en ze is gelukkig. Een gitaar erbij en het is nog beter. Dus: eerste dag geslaagd.

De volgende dag zouden we voor een stevige tocht gaan en zo gezegd zo gedaan. Zo'n 25 km aan een stevig tempo met een mooie wisselende omgeving: eerst bos, nadien panoramische uitzichten om te eindigen met een onnozele weg eigenlijk. Maar spelletjes houden het leven, ook op zo'n saaie weg, aangenaam: Romeo en Julia liggen dood op de grond in een plas water met scherven rond hen. Wat is er gebeurd?

Na zo'n lange tocht kregen we wel het gevoel de omgeving gezien te hebben. Dus wij de volgende morgen na het ontbijt allemaal samen in de auto op weg naar een volgend avontuur. Het volgende avontuur was echter niet voorzien. Gestopt worden door de politie wegens overladen auto - 6 personen opgevouwen in en auto - was niet voorzien. Op de vraag: 'who were you hiding and why?' konden we enkel wat domme antwoorden geven, maar we kwamen er met en waarschuwing vanaf. Dan toch maar het zekere voor het onzekere genomen en een alternatief transport gezocht, nl. liften. Ook deze keer was ik van de partij, want af en toe moet je het feit dat je een vrouw bent, uitspelen. Pieter en ik hadden geluk en we waren dan ook snel op onze volgende bestemming; outeniqua biking.
Jawel, Leen en Helga, als ik zo blijf doorgaan, is mijn conditie niet te stoppen tegen dat ik terug in Belgie ben. Een super mountainbikeparcours: zalige bospadjes met bochtige afdalingen en hellingen. En als kers op de taart een geweldig uitzicht op de klippen aan de zee, net als je het bos uitkomt.
In Finland was ik al zo in de wolken over de combinatie van bos en zee zo dicht bij elkaar, maar dit is dus nog beter! Bos en klippen en zee: alles bij elkaar gewoon. Nog net geen walvissen gezien.

Op zich was dit zeker al voldoende voor het weekend en was het plan om zondag een rustig dagje thuis te hebben, maar zo bleek het niet te lopen. Een nieuw plan werd gesmeed: meegaan met de bouworde om te kijken hoe zij - en ook Thomas en Bruno - zouden bungy jumpen. Dat bungy jumpen is nu echt iets waarvan ik overtuigd was dat ik het nooit zou doen en tot 15u die dag is die overtuiging blijven bestaan. Het feit dat je niet misselijk wordt volgens Thomas, heeft mijn overtuiging doen verdwijnen met als gevolg: een jump vanop een brug van 216m hoog! Officieel de hoogste jump vanop een brug. Het wachten op de sprong is niet het meest aangename onderdeel, maar die vrije val: ZALIG!

Met een mooie zonsondergang terug riching Plett werd het weekend in schoonheid afgesloten!

First week in Plett

Here I am, finally in my definitive house. For this time I write in English so that Finnish and other foreign friends or 'vremde' as we call them in Grimbergen, can also understand. Do write a reaction so that I know if it's better to continue in English or in Dutch. Of miskien in Afrikaans. Ek kan al een bekie praat Afrikaans.

Yesterday I moved to our house in Laridae. I got a warm welcome from my housemates. They cleaned up whole the appartment as well as my room. And I got a welcome sign. Thank you guys!

I get to know my way around Plet now: I know the spar supermarket, some bars, the way to our house, die Sterreweg and the Belgian house. And I also start to see what I can do in Die Sterreweg.
It's all getting a bit chaoticthough, because yesterday 6 volunteers from the Bouworde arrived. We first tought they came to build things and stuff. But actually their purpose was to come and deal with the children. So we had to come up with a new plan in which they can do usefull things with the children. Not easy since me too,I just arrived. But our new plan is looking good
.
Today we had a meeting with all organisations from the region concercing education. It gave me a good view of how things work here and how much their still needs to be done. Community schools have classes with one teacher for 50 children. These children get lessons in English, but don't always speek English and also the teachers don't speek always proper English. The closest special school is at one hour drive, but there is a big waiting list and no transport to the school. The government doesn't want to make a new special school in the area, because they want an inclusive education - for those who don't know these terms, they want all children, also with disabilities in normal schools.
I'm not saying that I don't agree with the principle of inclusion, but not for all children and especially not in classes of 50 children. So a special school in the region would be a good idea. Actually Die Sterreweg is at the moment the only organisation in this region for children with disabilities and there are a lot of them. A lot of work to do as you can see.

But I'm not only working. Of course we - actually Bruno - are entertaining our volunteers from the Bouworde (and ourselves :) ). At this point the main entertainment has been playing games: wherewoulves and jungle speed. How can I feel more at home than with those two games. :)

But I will close my computer now, because my feet are getting cold. I will go and warm up in bed. From yesterday it started raining and getting more cold. But I think that I've had warmer weather - at least during the day - than you've had in Belgium. But I didn't have 'terraskes' (what is the word in English?) like De Kroon or any other bar in Belgium. Enjoy them!

Aankomst in Plet

Dinsdag 31 juli: mijn eerste volledige dag in Plettenberg Bay – oftewel Plet.
Ik had gehoopt hier in Plet vlot toegang te hebben tot internet, maar dat blijkt helemaal niet het geval te zijn. Kleine ontgoocheling. Een mens geraakt wel heel snel gewoon aan de communicatiemogelijkheden die internet biedt. We zullen zien wat het geeft. Hopelijk krijg ik straks dit verhaal op mijn blog.

Zaterdag afscheid genomen van Leen op de luchthaven van Johannesburg. Vanaf dan moest ik haar missen als aangenaam gezelschap en als mijn gids in Zuid-Afrika. En met haar ook de auto en chauffeur. Onder het motto, in Zuid-Afrika ben je niets zonder auto, heb ik dan maar meteen een auto gehuurd en ben veilig en zonder omwegen in Pretoria geraakt. Zondag heb ik dan een stukje – of beter gezegd groot stuk – geschiedenis aanschouwd in Soweto, dé township van Johannesburg waar het verhaal van de apartheid niet ver te zoeken is. Met fietsen (zelfs een decathlonmountainbike jawel) vier uur getoerd en heel wat uitleg gekregen en veel gezien: de huidige shegs (weet eigenlijk niet hoe je dat schrijft, maar het zijn de golfplaten huisjes), een plaatselijk voetbaltoernooi, de bouw van een nieuw stadium voor de wereldbeker, kinderen die voortdurend lachen en ‘Hello’ roepen of bedelen voor een lift op de vork van de fiets, het huis van Mandela (dat ondertussen een museum) is, het huis van Winnie Mandela die er wel nog woont, het monument voor Hector Pietersen, ... . Indrukwekkend allemaal en nog zo recent!

Maandag voor de vierde maal naar de luchthaven van Jo’burg. Er is nog weinig onbekend voor mij op die luchthaven ondertussen. Op naar George: 2 uur vliegen met een zalig uitzicht. In eerste instantie een droog, plat landschap met regelmatig een kam die uitsteekt. Vreemd eigenlijk. En heel weinig huizen te zien. Het is eens iets anders dan over Europa vliegen op de voor mij meest bekende route: België, Nederland, Denemarken, Zweden, Finland.
In de buurt van de eindbestemming kreeg ik wel een echt gebergte te zien, met zelfs sneeuw op de toppen, aan de Zuidkant! Ik had het mij nog niet eerder gerealiseerd, maar de zon draait hier dus omgekeerd, waardoor ze ’s middags in het Noorden staat en nooit in het Zuiden komt.
Na deze bergen ineens een veel groener landschap en niet veel later de zee. Een klein oponthoud om te landen heeft ons een toer doen maken boven de baai bij George. Nog nooit zo lang zo laag gevlogen met zo’n geweldig zicht: de bergen en de zee. Net geen walvissen gespot. Het is hier echt mooi!
En weeral stond er een taxi voor mij klaar: Thomas met de auto van ons project.

Aangezien er nog geen plaats is in ons huis logeer ik tot donderdag in het Belgenhuis van het andere Vlaamse project in Plet, nl. Born in Africa, alwaar ik deze morgen, ook weer door Thomas, werd opgehaald om naar Die Sterreweg te gaan. Het is mij voorlopig nog niet helemaal duidelijk hoe en wat ik best onderneem, maar je kan natuurlijk altijd best starten met de kinderen te leren kennen. En dus heb ik vandaag al heel hard mijn best gedaan om namen te onthouden van heel schattige kindjes: Sipelele, Frendolien, Vujokazi, ... en heb ik geprobeerd om zicht te krijgen op de kinderen en het programma. Er is gelijkenis met Oosterlo: rolstoelen, staplanken, echolalie – ik hoorde vandaag al 100 keer I love you -, maar uiteraard zijn er veel verschillen. Er is nogal een groot verschil tussen de kinderen, van een ernstige verstandelijke en fysieke handicap tot een jongetje met normale begaafdheid en ADHD, die maar niet aangenomen wordt op school, maar eigenlijk helemeel niet in Die Sterreweg thuis hoort. Ook hygiëne ziet er een beetje anders uit ... . Maar de kinderen lijken er graag te zijn en wat is er belangrijker dan dat.
Veel kan er ik er nog niet over vertellen, maar dat komt later wel.

En het lijkt of ik het weer getroffen heb, want vanavond spelen we weerwolven, alias moordenaartje.