Walvissen en dolfijnen!

Vorig weekend was een superweekend dat ik jullie niet wil onthouden. Alles wat ik in superlatieven beschrijf, heeft uiteraard te maken met de zee.
Zoals jullie ondertussen al tot vervelens toe gehoord hebben, start elke dag met de ochtendloop. Uiteraard kunnen we in het weekend meer spreken van een middag- dan ochtenloop, maar het concept is hetzelfde. Het uur mag dan wat later zijn, de afstand die we lopen en de tijd die we spenderen in de zee, zijn vaak wel wat langer.
En zeker vorig weekend. Ineens zagen we drie walvissen vlakbij de kust. Sinds Tony ons heeft laten verstaan dat walvissen de alleraardigste beesten zijn, schrikken we er niet meer voor terug om hen vanop nabije afstand te bewonderen. De afstand vanop het strand tot waar ze lagen in de zee was al redelijk nabij, maar nog niet nabij genoeg voor de leden van het loopverbond. Jammer genoeg moest Kristien verstek geven, omdat Umzi - onze trouwe viervoeter - deze keer niet zo trouw was en al de terugtocht had ingezet naar de auto. Maar terwijl Sander een zwem ondernam naar de kayakkende mensen die ook het schouwspel van de walvissen waren aan het bewonderen, zette ik de tocht in richting de walvissen. Gevolg: een kwartier lang in extase in het water staan met het zeewater tot op borsthoogte en de walvissen op 10 à 15m. Indrukwekkend! Het geluid horen wanneer ze water spuiten, het geluid horen van een vin die op het water klapt, en zo'n immens beest zien draaien vlak voor je. Ik dacht zelfs dat ik het beter getroffen had dan Sander in die kayak op pakweg zo'n 20 m van de walvissen, tot er een van die walvissen besloot om onder zijn kayak door te zwemmen. Wow! Toch wel even een steek van jaloezie dat ik ook niet naar die kayaks gezwommen had. Maar op zich was de ervaring helemaal super!

En het kon duidelijk niet op dat weekend. Om de een of andere vage reden - de club moet er voor iets tussen gezeten hebben - is de ochtendloop van zondag een namiddagloop geworden. En wat zagen we toen ...? Dolfijnen, dolfijnen, dolfijnen. De dag ervoor hadden we net geleerd dat er altijd drie keer zoveel dolfijnen zijn als je ziet, omdat twee derde zich onder water bevindt. Dat wil dus zeggen dat er die dag vermoedelijk zo'n 90 dolfijnen in het water waren. En natuurlijk, ik moet het jullie eigenlijk niet meer vertellen, zetten de drie een looppas in langs het strand om te proberen voor de dolfijnen het water in te gaan en hen tegemoet te zwemmen. Nu, die dolfijnen kunnen vrij snel zwemmen en tegen de tijd dat wij met onze beste schoolslag wat in het diepe geraakt waren, waren ze natuurlijk al lang voorbij. Maar maar maar ... jawel, dolfijnen zijn sociale wezens. Ze zijn gewoon terug gekeerd om ons dag te komen zeggen. Nogmaals extase! Zo'n dolfijn die onder en naast je komt zwemmen. En net voor je neus uit het water springt. Ongelooflijk!

Volgende keer moeten we wel de truc van Charles proberen. Blijkbaar moet je vooruit zwemmen met je handen gespreid naast je, omdat ze dan langs achter je hand komen raken. We kijken dus elke dag onze ogen uit naar een nieuwe horde dolfijnen.

Maar dit weekend kan ons al niet meer ontnomen worden. Het loopverbond doet wonderen. De thuisblijvers hebben ongelijk!

Enkele vraagjes voor de kwissers onder jullie:

- Hoe slapen dolfijnen?

- Hoeveel wegen de teelballen van een walvis?

- Hoeveel liter melk dringt een walvisjong per dag?

Eerste prijs nogmaals de heerlijke boboti, die ik vorige keer niet heb kunnen uitreiken.

Allen reageren zou ik zeggen. Daarmee tover je ook nog een glimlach op mijn gezicht wanneer ik het aantal commentaren op mijn blog nakijk.

PS De walvis op de foto zagen we van op Cape Point.