Het ochtendritueel - en eindelijk antwoord op rarara ...

Ik geloof dat ik jullie ondertussen wel een antwoord verschuldigd ben op het quizvraagje. En tegelijkertijd kan ik ook de routine van de dagelijkse ochtendloop meegeven.

Jawel, het lukt mij nog steeds zonder veel moeite om elke morgen om 6u25 op te staan. Meer nog, ik geloof dat ik er verslaafd aan geworden ben. En dat heeft alles te maken met de volgende redenen:
- elke ochtend blijf ik overweldigd door het mooie landschap: strand, opkomende zon (hoewel we daarvoor eigenlijk al iets vroeger zouden moeten gaan), zicht op de bergen. Gewoon schitterend.

- wildlifewatching: niet dagelijks, maar toch meerdere keren per week krijgen we een walvis of wat dolfijnen te zien - met dank aan Kristien, onze whalespotter, zonder wie we waarschijnlijk de meeste walvissen zouden missen.

- de zalige zwem in het water.

- en de gezellige babbel met Sander en Kristien.

Een reden om thuis te blijven is misschien wel de douche die we achteraf krijgen van de honden in de auto. Maar ja, als het dat maar is ... . En Sander en ik hebben een eerlijke beurtrol. De ene dag mag hij van voor en zit ik naast (en onder) de honden op de achterbank. De andere dag krijg ik de eer om naast onze chauffeuse, Kristien, te gaan zitten.

We hebben keuze uit verschillende stranden. Tijdens de week lopen we van central beach naar Robberg Beach: een goed strand om te lopen en achteraf een snelle duik te nemen.

Tijdens het weekend kiezen we al eens een ander strand uit.

Keurboomstrand is voor de dagen waarop we veel tijd hebben: lang lopen, lang zwemmen en bodyboarden. De zee daar is echt een golfslagbad met golven langs alle kanten. En de keer dat we daar zijn gaan zwemmen, hebben we een poging ondernomen om tot bij de dolfijnen te komen. Het resultaat was helaas niet zo denderend. We zaten er dicht bij, dat wel, maar toch niet dicht genoeg en die laatste golfslag geraakte ik maar niet voorbij. Met als gevolg dat ik totaal uitgeput en met trillende armen op het strand ben neergevallen. Maar gelukkig hadden we daar pulla! Jawel, Agnes, de Finse tradities worden voortgezet tot in Zuid-Afrika.

En dan is er ook nog lookoutbeach. Dit strand is minder goed om te lopen. Dus wanneer er veel te bespreken valt over wat er de afgelopen dagen zoal te beleven viel en er dus eerder een wandeltempo wordt aangenomen, zakken we hier af.

Een bijkomend pluspunt (of minpunt, het is maar hoe je het ziet) is de natuurlijke wildwaterbaan. De Bitourivier stroomt hier met een vrij grote kracht de zee in, wat uitermate plezant is - tenminste als je vooruit blijft kijken ...

En dit is dan ook de ontknoping van de fotovraag. De eerste keer in de wildwaterbaan was Goedels, enthousiast als ze is, als eerste vertrokken. Na een tijdje wilde ik wel eens kijken waar mijn achtervolgers bleven en dus werden de ogen naar achter gericht. Jammer, maar helaas, heb ik me net iets te laat terug omgedraaid, waardoor ik de uitstekende tak in de rivier niet meer kon vermijden ... Dan pas merk je hoeveel kracht er op zo'n rivier zit. Het duurde verdorie 5 minuten voor ik mezelf en mijn bikini uit die tak kon bevrijden. Gevolg: twee blauwe bovenbenen en een gapende wonde. De close-up hebben jullie kunnen bewonderen ...

Goedels in bikini, het wordt ook nooit een succes.

Het uitgaansleven.

Een van onze weekendactiviteiten is natuurlijk uitgaan en over dat uitgaan valt ook wel het een en het ander te vertellen.

Je kan hier in allerlei verschillende etablissementen uitgaan.

Onze eerste vaste stek is Flashbacks. Daar zetten we het weekend in met een afterworkdrink die, afhankelijk van de werkmotivatie, start om 14, 15, 16 of 17u. Flashbacks is een van de danscafés in het centrum en dus een blank café, thuisbasis van de motorrijders van de streek. Naarmate de avond vordert, krijg ik hier meestal steeds meer het gevoel dat ik een paar kledingattributen thuis vergeten ben, waaronder mijn handtas, schmink, barbiehaar en barbiekleren.

Als we geen zin hebben om te dansen en eerder wat gezellig willen zitten kletsen, weerwolf spelen of poolen, gaan we naar de bar van de jeugdherberg, Notando. Zeker toen de vrijwilligers van de bouworde hier waren, hebben we daar menige uren versleten aan het haardvuur.

In het centrum zijn er nog wel wat andere clubs die iets minder onze voorkeur wegdragen, ook wel met mooie namen, maar iets minder mooie mensen: VIP, Filly Fusion, Legacy. In Filly Fusion zitten de gokkende jongeren en kan er ook voor Anderlecht gegokt worden.

Na ons in het centrum opgewarmd te hebben, zetten we meestal de tocht in naar een van de townships, Kwanokuthula, waar de veel leukere clubs te vinden zijn. Top of the bill is Afroceltic. Eigenlijk wel een mooi ingerichte club in Kwano, waar ik mij qua kledingsstijl iets meer op mijn gemak kan voelen. Hier is het echter de huidskleur die iets meer uit de toom valt. Over het algemeen brengt die huidskleur wel wat aandacht mee en zolang de mensen niet te zat zijn, is dat allemaal heel gezellig. Het beste van al is hier het dansen. Van een drempel om op de dansvloer te stappen is zeker geen sprake. En dus is die drempel bij ons ook helemaal weggevallen. En de dansmoves zijn gewoon niet te schatten. Zelfs na de danslessen van Marieke in België had ik nog steeds last om mijn schouders op een ietwat losse manier elegant te laten bewegen, maar dat is nog niets in vergelijking met alle lichaamsdelen die hier tegelijk in beweging worden gebracht: gat naar achter, borsten naar voor en schudden met alles tegelijk. Niet gewoon! En ook de mannen laten hier alles deftig bewegen. Bij hen ben ik vooral fan van de puinguin-move: gestrekte benen die in alle richtingen worden gedraaid. Je kan het je waarschijnlijk moeilijk voorstellen. Als ik terugben, wil ik wel proberen om een totaal minderwaardige versie voor te doen. Alleszins, de muziek, de bar, de mensen, het is hier best wel leuk. En ondertussen heb ik ook al geleerd om de zatte mannen iets hardhandiger van mij af te slaan, waardoor ook dat ietwat vervelendere onderdeel kan vermeden worden.

Dit weekend zijn we nog wat nieuwe plaatsen in Kwano gaan verkennen. De namen ben ik vergeten, maar de eerste bar/club had een iets ondergrondser karakter. We zouden naar een Kwaito-optreden gaan luisteren. Kwaito is een muziekgenre dat ontstaan is in de jaren '90 in de townships van Johannesburg en gebaseerd is op housemusic, maar ondertussen verschillende stijlen combineert. Het woord kwaito is afgeleid van 'kwai' wat kwaai/kwaad betekent en to als afkorting van de townships.

Het was dus wel een ervaring om zo'n concertje mee te maken. Door de mond-aan-mond-reclame kwamen we echter met een hele troep blanken toe, wat in eerste instantie niet heel aangewezen leek. Het leek wel een gegidste toeristenuitstap onder leiding van een van de zangers van de band, onze beschermheer voor die avond. Voor we binnen gingen, kregen we het advies om niets waardevols in onze zakken te laten steken. Bij deze ben ik dus ook overgestapt op het gebruik van een bh i.p.v. broek- en jaszakken om geld en rijbewijs veilig op te bergen. En inderdaad, dat was ook best nodig. Toen ik mijn zakken (met rits!) checkte nadat een eerder onguur type een tijdje naast ons had gestaan, was mijn maandverband verdwenen. Ik heb nog gevraagd wat hij er mee wilde aanvangen, maar kreeg enkel een kwade blik terug. Ik denk nochtans wel dat hij beter wist dan pater Arthur wat hij vastgekregen had ...

Uiteindelijk hebben we die avond in nog een andere bar afgesloten. Wat inrichting betreft, niet echt arty farty: een kleine kamer met wat banken langs de kant en felle tl-lampen tegen het plafond, maar wel propvol dansende mensen, waarvan er een deel zich hardhandig probeerde een weg te banen om zich voor te stellen aan ons. Vaak met de daaropvolgende vraag of je single bent. Weer heel wat nieuwe vriendjes gemaakt: Beverly, Faith, Jabu, King, Kola en al die andere namen die ik ondertussen al weer vergeten ben. Ik ben er zeker van dat ook Goedele niet in hun geheugen is blijven hangen ...

Conclusie: steeds amusement verzekerd in Kwano. Ze mogen ons daar nog verwachten!

Rarara

Na de pinkerenquete heb ik een volgende vraag voor jullie.

Wat is hier zichtbaar op de foto?

What can you see on the picture?

Alle goede antwoorden worden beloond met heerlijke boboti!

Rastafarians in Plett.

As I got some reactions in other languages than Flemish, this message is going to be in English again so all of you can understand. (Helga, I hope I don't write too many faults; you get the task to let me know, so I can correct them.)

There's again a lot I can tell you, as there's always something going on. Today we got up and like you all know by now, went to the beach to do our daily run and swim. Unfortunately we had to cancel the swimming part because we were in a hurry to our next appointment. Apparantly we didn't run fast enough. Could that be because of the party we had yesterday evening ... ?

After the run, me and my running team (Kristien and Sander) went to pick up Bob Elzen, the boss of Joker tourism, Anders reizen and the via via-cafés. (Jawel, Vero, de baas van je favoriete stek ...). Very interesting man. Together we did a tour with an eco-guide in one of the townships of Plettenberg Bay and the really nice surroundings. The wasps we crossed by our path weren't that nice, but everything else was again perfect: nice view on the mountains and the sea! And an interesting Rastafariguide.

Before today I thought Rasta was about reggaemusic, dreadlocks in the hair and smoking cannabis. But it is actually a whole movement about religion and ecological living. Did you know that they have dreads because the Bible says something like don't cut your hair and beard. (Papa, you have to help me with that, but this guy says it is written in Leviticus).

They also worship the Ethiopian King, Haile Selassie. To me the name ment nothing, but Bob told me he is known all over the world. Is this a gap in my knowledge or has it more to do with the age difference between me and Bob ... ? Maybe a new inquiery on my blog?

All very interesting and the next thing to do is join the Judah Square Rastafarian Community in Knysna. Although I think one day will be enough for me.

I also learned about the Sangoma and witchdoctors. Rastafarians heal illnes with herbs, Sangoma heal it with herbs and the aid of our ancestors and witchdoctors make medicines out of the skin of babies (stolen from hospitals sometimes). As you allready noticed as a smart reader, the last ones are the bad guys and Sangoma and Rastafarians try to fight them. Apparantly all these three are still operating in South-Africa. For a moment I considered going to a Sangoma and see if this person can get my ancestors help me to get my camera back. Siem, I'm sorry, but yesterday our camera was stolen from our apparantment during the party. Grrrr!

Our day went on sitting in nice cushions and having diner at Hemingsways, again with a nice view on the Keurboom river and sea. About my adventure in the Keurboom river last week, you will hear later. Today I finish by advising you a white chocolate martini at Hemingways! Hmm!

Diner in één van de townships: Qolweni

Net terug van een etentje in een van de townships van Plett.

Plettenberg Bay telt 8 townships, die tot 25 km van het centrum verwijderd liggen. Er is een duidelijke opdeling tussen zwarte (55%) en gekleurde (45%) townships. De luxueuze levensomstandigheden aan de ene kant van de N2 met alle vakantieoorden e.d. staan in schril contrast tot de townships aan de andere kant.

Qolweni is een van de armste townships en is een informele township. Formele townships zijn townships die gebouwd worden door de staat en waar de huizen gegeven worden aan mensen. Informele townships zijn die waar mensen zelf huisjes - of ik kan misschien beter van hutjes spreken - bouwen en waar dan ook weinig voorzieningen zijn. In Qolweni is er slechts op twee plaatsen electriciteit en stromend water voorzien, nl. in de crèche en bij de backpackers.
Deze avond zijn we gaan eten in een van de hutjes van de backpackers, bij Nokwezi, de directrice van de crèche in Qolweni, waar onze vrijwilligers van de Bouworde ook geholpen hebben. Haar man heeft het idee gehad om een backpackers op te richten en vorig jaar zijn ze beginnen bouwen. Momenteel staan er vier lemen hutjes, gebouwd zoals mensen op het platteland van Eastern Cape (de provincie waar ook Plett zich bevindt) ze bouwden. Supermooi en supergoed geïsoleerd. De backpacker zelf is nog niet in gebruik, maar af en toe kunnen er al wel mensen komen eten, zoals wij deze avond.

De meesten huizen in Qolweni zijn houten hutjes zonder stromend water. Water kan gehaald worden aan een publieke pomp en electriciteit moet zelf voorzien worden met een generator, of niet.

Nokwezi vertelde ons dat zij er in '89 is komen wonen toen er nog maar 15 huizen waren. Momenteel wonen er 1500 gezinnen!
We kregen ook uitleg over trouwen en hoe dat in hun gemeenschap - de Xhosa-gemeenschap - loopt. Bij een trouw moet er een bruidschat zijn die door de vaders overeengekomen wordt. Vroeger waren dat koeien, momenteel is dat geld. De vrouw gaat dan bij de familie van de man wonen en krijgt een nieuwe naam: zij krijgt de familienaam van haar man èn krijgt een nieuwe voornaam die haar wordt gegeven door haar schoonzussen. Vroeger was het gebruikelijk dat mannen verschillende vrouwen hadden - zo ook de vader van Nelson Mandela -, maar tegenwoordig is dat nog zelden het geval.

Onze avond in Qolweni hebben we afgesloten met Xhosa, Afrikaanse en Nederlandstalige liedjes. Het was gezellig en lekker: mieliespap (maismeelpap of zoiets, een van de basisingrediënten van een zuidafrikaanse maaltijd) en een stoofpot.

En by the way, deze morgen heb ik mijn eerste walvis gespot tijdens onze ochtendloop om 7u op het strand. De walvis bevond zich op zo'n 5 m van ons net onder het wateroppervlak. Super!