Na enkele dagen voel ik mij al volledig thuis in Pretoria. Net de kapper uitgeprobeerd en ca va. Ik heb zo een beetje een bolletje op mijn hoofd nu wegens weinig uitgedund. Maar kom, slechter dan het vorige uitgegroeide kapsel kon het toch niet worden. Bij deze ben ik weer iets toonbaarder. :)
Wat leuk is aan Zuid-Afrika, is dat je hier niet onmiddellijk als toerist wordt opgemerkt. Er lopen genoeg witten - hier genaamd boeren, en dat is geen scheldwoord - op de straat. Alleen val ik na de eerste openingszin wel meestal door de mand. Je wordt namelijk als blanke steeds in het Afrikaans aangesproken. Het verstaan van die openingszin lukt me wel, maar in het Afrikaans antwoorden is nog wat moeilijk. Dan maar Engels.
En ook het links rijden gaat me al goed af. Mijn tweede dag hier kreeg ik al meteen een vuurdoop. Eerst even uitproberen met Leen naast mij. Alles perfect onder controle. Alleen moest Leen mij af en toe even aanmanen om wat meer in het midden te rijden en zo geen borduren of auto's aan de linkerkant te raken. Je oriënteren in het midden van het baanvak is niet zo vanzelfsprekend als rechtsrijdende blijkbaar. Maar dus, ik ben er al volledig gerust in en morgen huur ik voor de eerste keer een auto. Zonder auto ben je hier immers verloren. En aangezien Leen morgen terug naar Belgique vertrekt, wordt haar auto verkocht. Ik blijf dan zelf nog even in haar huis wonen tot ik maandag naar Plet vertrek.
Culinair heb ik deze eerste dagen zeker niet kunnen klagen. Woensdag hebben we een Belgische beefsteak friet gemaakt. Gisteren heeft 'de buurman' (Leens buurman Wim die hier ook als dokter werkt) boboti gemaakt. Boboti is een heerlijke zuidafrikaanse gehaktschotel. En het smaakte inderdaad zoals op de benefiet. Een kleine Belgische touch bracht ook wat groenten in het gerecht.
En ook de sportieve kant is al aan bod gekomen. Woensdag hebben we touchies of touchbal gespeeld: een variant op rugby waarbij je niet moet tackelen en zo, maar gewoon de tegenstander die de bal heeft, moet proberen tikken. Dit is een spel om te onthouden. Als we niet met genoeg zijn om te baseballen of voetballen, drie tegen drie is dit spel al heel leuk. Als ik terugkom zorg ik voor een rugbybal in mijn assortiment sportartikelen.
Ook Leens mountainbike heeft er al aan moeten geloven - of misschien beter ikzelf. Zo'n stevige berg over fietsen is niet niets in die bakkende winterse zon hier. Met mountainbike ben ik de wonderboom gaan bezoeken. Leens buurt heet Wonderboom, genaamd naar die boom (zie foto, als het mij straks lukt om de foto's in te laden). En bij de wonderboom ben ik ook mijn eerste 'wilde' dieren in real life tegengekomen: drie apen. Jammer genoeg wilden ze niet poseren voor de foto. Uiteraard kon ik onderaan de berg mijn 'klim'drang niet weerstaan. Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb steeds een sterke drang om de top te bereiken. Misschien is dat sinds die frusterende mislukte klim naar de Maya, papa ...
Maar soit, heel hoog was de berg niet en dus heb ik bovenaan de ruïnes van het fort gezien en een panoramisch uitzicht op de stad.
Het tweede panoramisch uitzicht, want het eerste had ik al op het voortrekkersmonument. Dit momument is naar mijn gevoel geen echt uithangsbord, maar 'de boeren' zijn er wel degelijk trots op. Het monument herdenkt de Voortrekkers die vanuit de Kaap over de bergen naar het hart van Zuid-Afrika trokken. De herdenking betreft voornamelijk de Battle of the Blood River op 16 december 1838 toen de boeren de Zulu's versloegen. Het monument zelf is niet zo indrukwekkend. Het uitzicht is wel mooi en de huifkarretjes errond zijn wel leuk.
In het weekend ga ik Johannesburg verkennen en het volgende verhaal krijgen jullie waarschijnlijk vanuit Plet.
Trouwens, jullie mogen ook altijd een commentaar op de site zetten. Wel leuk om te lezen.
