Goedels op stap met haar 5 bodygards in het onovertroffen Zuid-Afrika.

14 augustus. Al bijna 10 dagen geleden dat ik mijn vorig bericht schreef. Hoog tijd om een nieuw te schrijven. Veerle gaat nog gelijk krijgen over dat onderhouden van die blog en zelfs sneller dan verwacht ... Ik blijf echter mijn best doen om deze blog te onderhouden. Dus blijven volgen!
Deze keer maar opnieuw in het Nederlands, anders heeft Helga te veel werk om mijn schrijffouten te corrigeren.

En er is weer veel te schrijven. Dit weekend hadden we een lang weekend omwille van womansday op donderdag en daar hebben we van geprofiteerd. Het was een zalig weekend dat in een crescendo vooruit gegaan is. Donderdagmorgen zijn we met ons drieen vertrokken: Bruno, Thomas en ik. Op weg naar de Diepwalle hut. Om er wat in te komen hebben we een klein tochtje gedaan in de bossen rondom. De toch was een van de elephant walks, maar die olifant hebben we niet gezien. Niet verwonderlijk aangezien het zeer uitzonderlijk is dat er een gespot wordt. De laatste keer was blijkbaar in juni 2006.
Tegen de avond ben ik dan de drie andere heren gaan ophalen die nog een dag gewerkt hadden: Pieter, Marc en Erik. Zij zijn vrijwilligers voor Born in Africa, het andere Belgische project in Plett en zij wonen in het Belgenhuis, zij het dan dat Erik en Marc van bij onze noorderburen komen.
Kokenetentje gedaan op het houtvuur in de hut en uiteraard is Goedels dan in haar nopjes. Een beetje vuur en ze is gelukkig. Een gitaar erbij en het is nog beter. Dus: eerste dag geslaagd.

De volgende dag zouden we voor een stevige tocht gaan en zo gezegd zo gedaan. Zo'n 25 km aan een stevig tempo met een mooie wisselende omgeving: eerst bos, nadien panoramische uitzichten om te eindigen met een onnozele weg eigenlijk. Maar spelletjes houden het leven, ook op zo'n saaie weg, aangenaam: Romeo en Julia liggen dood op de grond in een plas water met scherven rond hen. Wat is er gebeurd?

Na zo'n lange tocht kregen we wel het gevoel de omgeving gezien te hebben. Dus wij de volgende morgen na het ontbijt allemaal samen in de auto op weg naar een volgend avontuur. Het volgende avontuur was echter niet voorzien. Gestopt worden door de politie wegens overladen auto - 6 personen opgevouwen in en auto - was niet voorzien. Op de vraag: 'who were you hiding and why?' konden we enkel wat domme antwoorden geven, maar we kwamen er met en waarschuwing vanaf. Dan toch maar het zekere voor het onzekere genomen en een alternatief transport gezocht, nl. liften. Ook deze keer was ik van de partij, want af en toe moet je het feit dat je een vrouw bent, uitspelen. Pieter en ik hadden geluk en we waren dan ook snel op onze volgende bestemming; outeniqua biking.
Jawel, Leen en Helga, als ik zo blijf doorgaan, is mijn conditie niet te stoppen tegen dat ik terug in Belgie ben. Een super mountainbikeparcours: zalige bospadjes met bochtige afdalingen en hellingen. En als kers op de taart een geweldig uitzicht op de klippen aan de zee, net als je het bos uitkomt.
In Finland was ik al zo in de wolken over de combinatie van bos en zee zo dicht bij elkaar, maar dit is dus nog beter! Bos en klippen en zee: alles bij elkaar gewoon. Nog net geen walvissen gezien.

Op zich was dit zeker al voldoende voor het weekend en was het plan om zondag een rustig dagje thuis te hebben, maar zo bleek het niet te lopen. Een nieuw plan werd gesmeed: meegaan met de bouworde om te kijken hoe zij - en ook Thomas en Bruno - zouden bungy jumpen. Dat bungy jumpen is nu echt iets waarvan ik overtuigd was dat ik het nooit zou doen en tot 15u die dag is die overtuiging blijven bestaan. Het feit dat je niet misselijk wordt volgens Thomas, heeft mijn overtuiging doen verdwijnen met als gevolg: een jump vanop een brug van 216m hoog! Officieel de hoogste jump vanop een brug. Het wachten op de sprong is niet het meest aangename onderdeel, maar die vrije val: ZALIG!

Met een mooie zonsondergang terug riching Plett werd het weekend in schoonheid afgesloten!