Aankomst in Plet

Dinsdag 31 juli: mijn eerste volledige dag in Plettenberg Bay – oftewel Plet.
Ik had gehoopt hier in Plet vlot toegang te hebben tot internet, maar dat blijkt helemaal niet het geval te zijn. Kleine ontgoocheling. Een mens geraakt wel heel snel gewoon aan de communicatiemogelijkheden die internet biedt. We zullen zien wat het geeft. Hopelijk krijg ik straks dit verhaal op mijn blog.

Zaterdag afscheid genomen van Leen op de luchthaven van Johannesburg. Vanaf dan moest ik haar missen als aangenaam gezelschap en als mijn gids in Zuid-Afrika. En met haar ook de auto en chauffeur. Onder het motto, in Zuid-Afrika ben je niets zonder auto, heb ik dan maar meteen een auto gehuurd en ben veilig en zonder omwegen in Pretoria geraakt. Zondag heb ik dan een stukje – of beter gezegd groot stuk – geschiedenis aanschouwd in Soweto, dé township van Johannesburg waar het verhaal van de apartheid niet ver te zoeken is. Met fietsen (zelfs een decathlonmountainbike jawel) vier uur getoerd en heel wat uitleg gekregen en veel gezien: de huidige shegs (weet eigenlijk niet hoe je dat schrijft, maar het zijn de golfplaten huisjes), een plaatselijk voetbaltoernooi, de bouw van een nieuw stadium voor de wereldbeker, kinderen die voortdurend lachen en ‘Hello’ roepen of bedelen voor een lift op de vork van de fiets, het huis van Mandela (dat ondertussen een museum) is, het huis van Winnie Mandela die er wel nog woont, het monument voor Hector Pietersen, ... . Indrukwekkend allemaal en nog zo recent!

Maandag voor de vierde maal naar de luchthaven van Jo’burg. Er is nog weinig onbekend voor mij op die luchthaven ondertussen. Op naar George: 2 uur vliegen met een zalig uitzicht. In eerste instantie een droog, plat landschap met regelmatig een kam die uitsteekt. Vreemd eigenlijk. En heel weinig huizen te zien. Het is eens iets anders dan over Europa vliegen op de voor mij meest bekende route: België, Nederland, Denemarken, Zweden, Finland.
In de buurt van de eindbestemming kreeg ik wel een echt gebergte te zien, met zelfs sneeuw op de toppen, aan de Zuidkant! Ik had het mij nog niet eerder gerealiseerd, maar de zon draait hier dus omgekeerd, waardoor ze ’s middags in het Noorden staat en nooit in het Zuiden komt.
Na deze bergen ineens een veel groener landschap en niet veel later de zee. Een klein oponthoud om te landen heeft ons een toer doen maken boven de baai bij George. Nog nooit zo lang zo laag gevlogen met zo’n geweldig zicht: de bergen en de zee. Net geen walvissen gespot. Het is hier echt mooi!
En weeral stond er een taxi voor mij klaar: Thomas met de auto van ons project.

Aangezien er nog geen plaats is in ons huis logeer ik tot donderdag in het Belgenhuis van het andere Vlaamse project in Plet, nl. Born in Africa, alwaar ik deze morgen, ook weer door Thomas, werd opgehaald om naar Die Sterreweg te gaan. Het is mij voorlopig nog niet helemaal duidelijk hoe en wat ik best onderneem, maar je kan natuurlijk altijd best starten met de kinderen te leren kennen. En dus heb ik vandaag al heel hard mijn best gedaan om namen te onthouden van heel schattige kindjes: Sipelele, Frendolien, Vujokazi, ... en heb ik geprobeerd om zicht te krijgen op de kinderen en het programma. Er is gelijkenis met Oosterlo: rolstoelen, staplanken, echolalie – ik hoorde vandaag al 100 keer I love you -, maar uiteraard zijn er veel verschillen. Er is nogal een groot verschil tussen de kinderen, van een ernstige verstandelijke en fysieke handicap tot een jongetje met normale begaafdheid en ADHD, die maar niet aangenomen wordt op school, maar eigenlijk helemeel niet in Die Sterreweg thuis hoort. Ook hygiëne ziet er een beetje anders uit ... . Maar de kinderen lijken er graag te zijn en wat is er belangrijker dan dat.
Veel kan er ik er nog niet over vertellen, maar dat komt later wel.

En het lijkt of ik het weer getroffen heb, want vanavond spelen we weerwolven, alias moordenaartje.