Het uitgaansleven.

Een van onze weekendactiviteiten is natuurlijk uitgaan en over dat uitgaan valt ook wel het een en het ander te vertellen.

Je kan hier in allerlei verschillende etablissementen uitgaan.

Onze eerste vaste stek is Flashbacks. Daar zetten we het weekend in met een afterworkdrink die, afhankelijk van de werkmotivatie, start om 14, 15, 16 of 17u. Flashbacks is een van de danscafés in het centrum en dus een blank café, thuisbasis van de motorrijders van de streek. Naarmate de avond vordert, krijg ik hier meestal steeds meer het gevoel dat ik een paar kledingattributen thuis vergeten ben, waaronder mijn handtas, schmink, barbiehaar en barbiekleren.

Als we geen zin hebben om te dansen en eerder wat gezellig willen zitten kletsen, weerwolf spelen of poolen, gaan we naar de bar van de jeugdherberg, Notando. Zeker toen de vrijwilligers van de bouworde hier waren, hebben we daar menige uren versleten aan het haardvuur.

In het centrum zijn er nog wel wat andere clubs die iets minder onze voorkeur wegdragen, ook wel met mooie namen, maar iets minder mooie mensen: VIP, Filly Fusion, Legacy. In Filly Fusion zitten de gokkende jongeren en kan er ook voor Anderlecht gegokt worden.

Na ons in het centrum opgewarmd te hebben, zetten we meestal de tocht in naar een van de townships, Kwanokuthula, waar de veel leukere clubs te vinden zijn. Top of the bill is Afroceltic. Eigenlijk wel een mooi ingerichte club in Kwano, waar ik mij qua kledingsstijl iets meer op mijn gemak kan voelen. Hier is het echter de huidskleur die iets meer uit de toom valt. Over het algemeen brengt die huidskleur wel wat aandacht mee en zolang de mensen niet te zat zijn, is dat allemaal heel gezellig. Het beste van al is hier het dansen. Van een drempel om op de dansvloer te stappen is zeker geen sprake. En dus is die drempel bij ons ook helemaal weggevallen. En de dansmoves zijn gewoon niet te schatten. Zelfs na de danslessen van Marieke in België had ik nog steeds last om mijn schouders op een ietwat losse manier elegant te laten bewegen, maar dat is nog niets in vergelijking met alle lichaamsdelen die hier tegelijk in beweging worden gebracht: gat naar achter, borsten naar voor en schudden met alles tegelijk. Niet gewoon! En ook de mannen laten hier alles deftig bewegen. Bij hen ben ik vooral fan van de puinguin-move: gestrekte benen die in alle richtingen worden gedraaid. Je kan het je waarschijnlijk moeilijk voorstellen. Als ik terugben, wil ik wel proberen om een totaal minderwaardige versie voor te doen. Alleszins, de muziek, de bar, de mensen, het is hier best wel leuk. En ondertussen heb ik ook al geleerd om de zatte mannen iets hardhandiger van mij af te slaan, waardoor ook dat ietwat vervelendere onderdeel kan vermeden worden.

Dit weekend zijn we nog wat nieuwe plaatsen in Kwano gaan verkennen. De namen ben ik vergeten, maar de eerste bar/club had een iets ondergrondser karakter. We zouden naar een Kwaito-optreden gaan luisteren. Kwaito is een muziekgenre dat ontstaan is in de jaren '90 in de townships van Johannesburg en gebaseerd is op housemusic, maar ondertussen verschillende stijlen combineert. Het woord kwaito is afgeleid van 'kwai' wat kwaai/kwaad betekent en to als afkorting van de townships.

Het was dus wel een ervaring om zo'n concertje mee te maken. Door de mond-aan-mond-reclame kwamen we echter met een hele troep blanken toe, wat in eerste instantie niet heel aangewezen leek. Het leek wel een gegidste toeristenuitstap onder leiding van een van de zangers van de band, onze beschermheer voor die avond. Voor we binnen gingen, kregen we het advies om niets waardevols in onze zakken te laten steken. Bij deze ben ik dus ook overgestapt op het gebruik van een bh i.p.v. broek- en jaszakken om geld en rijbewijs veilig op te bergen. En inderdaad, dat was ook best nodig. Toen ik mijn zakken (met rits!) checkte nadat een eerder onguur type een tijdje naast ons had gestaan, was mijn maandverband verdwenen. Ik heb nog gevraagd wat hij er mee wilde aanvangen, maar kreeg enkel een kwade blik terug. Ik denk nochtans wel dat hij beter wist dan pater Arthur wat hij vastgekregen had ...

Uiteindelijk hebben we die avond in nog een andere bar afgesloten. Wat inrichting betreft, niet echt arty farty: een kleine kamer met wat banken langs de kant en felle tl-lampen tegen het plafond, maar wel propvol dansende mensen, waarvan er een deel zich hardhandig probeerde een weg te banen om zich voor te stellen aan ons. Vaak met de daaropvolgende vraag of je single bent. Weer heel wat nieuwe vriendjes gemaakt: Beverly, Faith, Jabu, King, Kola en al die andere namen die ik ondertussen al weer vergeten ben. Ik ben er zeker van dat ook Goedele niet in hun geheugen is blijven hangen ...

Conclusie: steeds amusement verzekerd in Kwano. Ze mogen ons daar nog verwachten!